بیوگرافی معمار ریچارد راجرز
ریچارد راجرز بیشتر به خاطر ساختمانهای پیشگامش مانند مرکز پمپیدو در پاریس، دفتر مرکزی ساختمان لویدز در لندن، دیوان اروپایی حقوق بشر در استراسبورگ و گنبد هزاره در لندن شناخته شده است. شرکت او به نام “شرکای ریچارد راجرز” در سال ۱۹۷۷ تأسیس شده و دفاتری در لندن، بارسلونا، مادرید و توکیو دارد. این شرکت دو پروژه بزرگ ترمینال ۵ فرودگاه هیترو لندن و ترمینال ۴ فرودگاه باراجاس مادرید و همچنین پروژه های دفاتر اداری چند طبقه در لندن، یک مجتمع حقوقی جدید در آنتورپ بلژیک، مجلس شورای ملی ولز در کاردیف و یک هتل و مرکز کنفرانس در بارسلونا طراحی کرده است. این شرکت همچنین تجارب زیادی در برنامه ریزی جامع شهری با طرح های مهمی در لندن، لیسبون، برلین، نیویورک و سئول دارد.
ریچارد راجرز از زمان تولدش در ۲۳ ژوئن ۱۹۳۳ در فلورانس ایتالیا تا سال ۱۹۹۶ که لرد راجرز ریورساید شد و بعدها که به عنوان برنده جایزه معماری ۲۰۰۷ پریتزکرانتخاب شد با هر استانداردی زندگی خارق العاده ای داشته است. داستان زندگی او به خوبی می تواند موضوع یک تصویر متحرک بیوگرافی باشد اما پیش از این به صورت کتابی توسط برایِن اَپلیارد نوشته و توسط انتشارات فابر و فابر چاپ شده است. در حالی که این نوشته ها عمدتا در رابطه با حرفه معماری راجرز بودند برخی از پیش زمینه های شخصی تر وی نیز هرچند مختصر در آن گنجانده شده است. جزئیات بیشتر در مورد حرفه معماری راجرز در کامل ترین اثر کنت پاول در سه جلد توسط انتشارات فائیدون چاپ شده است.
هنگام تولد ریچارد راجرز پدرش ویلیام نینو راجرز دانشجوی پزشکی بود. پدرش نوه یک دندانپزشک انگلیسی و ساکن ایتالیا و مادرش اهل تریسته ایتالیا بود. پدربزرگش در رشته معماری و مهندسی تحصیل کرده بود اما به دلیل موقعیت اجرایی با یک شرکت بیمه حرفه خود را رها کرد. ارنستو راجرز پسر عموی پدرش یکی از معماران برجسته ایتالیا و کمک سردبیر مجلات برتر معماری داموس و کازابلا بود. مادرش علاقه زیادی به طراحی مدرن داشت و علاقه پسرش را به هنرهای تجسمی ترغیب کرد. این علاقه زمانی عملی شد که راجرز رئیس گالری تیت و نایب رئیس انجمن هنرهای بریتانیای کبیر شد. او همچنین عضو هیئت مدیره موزه هنرهای مدرن نیویورک است.
با آغاز جنگ در اروپا سال ۱۹۳۸ خانواده راجرز به انگلستان بازگشتند و ریچارد خیلی سریع وارد سیستم مدارس دولتی شد اما به دلیل اینکه دچار نارساخوانی بوده و تا سالها بعد تشخیص داده نشده بود هرگز عملکرد خوبی نداشت. هنگامی که تحصیلات متوسطه خود را سال ۱۹۵۱ به پایان رساند خانواده اش او را در مسیر حرفه دندانپزشکی راهنمایی کردند اما عدم صلاحیتش به این شانس پایان داد. جشنواره بریتانیا در همان سال برگزار شد و اولین مجوز اداری معماری مدرن را به کشور منتقل کرد. برخی از ساختمانهای موقت خارق العاده در امتداد کرانه جنوبی علاقه ریچارد راجرز را برانگیخت اما خدمت سربازی تنها موضوع طی دو سال آینده اش بود. او قبل از آن با یکی از دوستان مدرسه اش سفری رایگان به ونیز داشت. شورش جزئی و غیرمنتظره دوستش منجر به دستگیری آنها شد. خوشبختانه روابط خانوادگی اش در ایتالیا باعث آزادی و بخشش آنها شد اما این فقط یکی از چندین ماجراجوهای ایتالیا در روزهای دانشجویی اش بود.
راجرز بعد از پایان دوران سربازی با گذراندن زمان کوتاهی در تریسته و آشنایی با ارنستو و کارش تصمیم به حضور در انجمن معماری گرفت که اکنون بیشتر شناخته شده است. او سال ۱۹۵۹ برنده جایزه سال پنجم پروژه مدرسه شد.
راجرز سال ۱۹۶۰ با سوزان (سو) برومول دختر مارکوس و رنه برومول ازدواج کرد. پدر سوزان رئیس واحد تحقیقات طراحی بود که در سال ۱۹۴۳ تاسیس شده بود. این شرکت نیروی محرکی در جشنواره بریتانیا بود.
این زوج جوان سال ۱۹۶۱ به ایالات متحده رفتند و آنجا ریچارد مدرک فوق لیسانس معماری اش را از دانشگاه ییل با بورس تحصیلی فولبرایت گرفت و همسرش سو نیز به تحصیلات در رشته برنامه ریزی شهری پرداخت.
اولین خانه آنها در ایالات متحده با نائوم گابو (مجسمه ساز و نظریه پرداز روسی) و همسرش از دوستان والدین سو مشترک بود. پائول رودولف رئیس دانشکده معماری ییل، نورمن فاستر یکی از همکاران ریچارد و جیمز استرلینگ نیز یکی از اساتید او بود.
راجرز در دانشگاه ییل به آثار فرانک لوید رایت علاقه مند شد. در حالی که راجرز، سو، فاستر و یک دانشجوی آمریکایی دیگر سفرهای مختلفی در قاره آمریکا انجام دادند و بسیاری از ساختمانهای رایت و همچنین آثار دیگری از جمله میس فن در روهه و لوئیز کان را مشاهده کرده بودند راجرز گفت: “رایت خدای اول من بود.” آنها پس از اتمام تحصیلاتشان در دانشگاه ییل به کالیفرنیا سفر کردند که منجر به همکاری با شرکت معماری اسکیدمور، اوینگز و مریل و بازدید از آثار رودولف شیندلر، پیر کونیگ، کریگ اِلوود، رافائل سوریانو و چارلز و ری ایمز شد.
فاستر، راجرز به همراه همسرش سو و وندی چیزمن پس از بازگشت به انگلیس اولین شرکت معماری خود را با نام تیم ۴ تشکیل دادند. اولین ماموریت مهم آنها خانه کریک وین برای والدین سو بود. ماموریت مهم دیگر تیم ۴ کارخانه اجزای الکترونیکی برای کنترل وابستگی در سوئیندون بود.
اندکی پس از اتمام این پروژه تیم ۴ منحل شد و راجرز و فاستر هر یک شرکت های خود را سال ۱۹۶۷ تاسیس کردند. در بازه زمانی ۱۹۶۷ تا ۱۹۶۹ دو ماموریت مهم اتفاق افتاد: خانه اسپندر و خانه راجرز (برای والدین ریچارد در ویمبلدون) که هر دو نمونه های اولیه مسکن قابل حمل بودند و راجرز به آنها لقب خانه سرهم بندی شده (zip-up House) داده بود.
راجرز سال ۱۹۷۱ ماموریت توسعه بام ساختمان واحد تحقیقات طراحی را با شریک جدیدش رنزو پیانو به دست گرفته بود که منجر به تاسیس شرکت جدیدی به نام پیانو + راجرز شد. طراحی مرکز پمپیدو آنها برنده رقابت پاریس در همان سال شد که راجرز و پیانو را بر روی صحنه جهانی معماری برجسته کرد. مرکز پمپیدو به مدت شش سال در پاریس ساخته شد. پاییز امسال نمایشگاهی از تاریخ دستاوردهای معماری راجرز در مرکز پومپیدو برگزار شد.
پیانو و راجرز سال ۱۹۷۸ با هم قطع همکاری کردند و در همان زمان راجرز شرکت جدیدش را با نام شرکا ریچارد راجرز بر اساس روابط بیست سال گذشته تاسیس کرد.
ساختمان لویدز در لندن اولین ماموریت شرکت بود که راجرز را به عنوان یک معمار بزرگ نه تنها در انگلیس بلکه در سایر نقاط جهان برجسته کرد.
از افتخارات فراوان او می توان به جایزه پرمیوم ایمپریاله (جایزه جهانی فرهنگ در یادبود اعلی‌حضرت ولیعهد تاکاماتسو) در سال ۲۰۰۰، مدال بنیاد یادبود توماس جفرسون در ۱۹۹۹، جایزه یادبود آرنولد برونر از آکادمی و موسسه هنر و ادبیات آمریکا در ۱۹۸۹ و مدال طلای سلطنتی معماری در ۱۹۸۵ اشاره کرد.
راجرز سال ۱۹۹۵ اولین معماری بود که تا کنون به سخنرانی های ریت در شبکه بی بی (مجموعه ای با عنوان “شهرهای یک سیاره کوچک” به وب سایت www. bbc.co.uk/radio4/reith/reith_history.shtml مراجعه کنید) دعوت شده بود.
برای نشان دادن علاقه و اشتیاق راجرز به این موضوع بخش زیر از سخنرانی های ریت نقل شده است:
“زندگی بشر همیشه به سه متغیر جمعیت، منابع و محیط وابسته بوده است. اما شاید ما امروزه اولین نسلی باشیم که با تأثیر همزمان گسترش جمعیت، کاهش منابع و فرسایش محیط روبرو هستیم. همه اینها دانش مشترکی است که در عین حال توسعه صنعتی بطور باورنکردنی بدون در نظر گرفتن آن گسترش می یابد.
جوامع دیگری مانند ساکنان جزایر شرقی اقیانوس آرام، تمدن هاراپا دره ایندوس و تئوتیئواکان در آمریکای پیش از کلمبیا به دلیل بلایای زیست محیطی حاصل از کارهای خود با انقراض روبرو شده اند. از نظر تاریخی جوامعی که قادر به حل بحران های زیست محیطی خود نبوده اند یا مهاجرت کرده و یا منقرض شده اند. تفاوت اساسی امروز این است که معیار بحران دیگر منطقه ای نبوده بلکه جهانی و شامل تمام بشر و کل سیاره است.”
علاوه بر این وی اظهار داشت: “… شهرها جایی هستند که زندگی اغلب در پرمخاطره ترین شرایط و با بزرگترین فرصت ملموس برای پیشرفت، مداخله و تغییر قرار دارد.”
راجرز سال ۱۹۹۸ توسط معاون نخست وزیر به ریاست نیروی کار شهری دولت انگلستان منصوب شد. او مشاور اصلی معماری و شهرسازی شهردار لندن و اخیراً رئیس استودیو طراحی اقتدار لندن بزرگ برای گروه مشاوران لندن شد.
دیدگاه او این است که شهرهای آینده “دیگر مانند امروز در محله های جداگانه تک فعالیتی منطقه بندی نخواهد شد؛ بلکه آنها بیشتر شبیه شهرهای لایه ای گذشته خواهند بود. زندگی، کار، خرید، یادگیری و اوقات فراغت همپوشانی داشته و در ساختارهایی پیوسته، متنوع و متغیر قرار می گیرند.”
راجرز با روث الیاس موسس نمایشگاه موسیقی و هنر وودستاک نیویورک و پراویدنس رود آیلند ازدواج کرد. آنها صاحب دو پسر به نام روو ۳۲ ساله و بو ۲۴ ساله شدند. راجرز از ازدواج سابق خود با سو سه پسر به نام های بن ۴۳ ساله؛ زاد ۴۲ ساله؛ و اب ۳۸ ساله دارد.
