مردم اغلب در مکان های عمومی خاصی به لحاظ فیزیکی و عاطفی احساس راحتی میکنند. چه در حال خواندن کتابی در بالکن یک کافی شاپ باشند، یا روی مبل راحتی نشسته باشند، و یا در ایستگاه قطار منتظر آمدن قطار باشند، در هر حال، برخی فضاهای داخلی غالباً حسی مشابه راحتی خانه را بوجود میآورند.
فضاهای داخلی چگونه میتوانند به معماران در کاهش اضطراب کمک نمایند.
حوزه روانشناسی محیطی یافتن فاکتورهایی که «آسایش انسان» را محقق میکنند، ساده تر میکند، و اکنون معماران و طراحان، دوش به دوش متخصصین این حوزه، در تلاش اند تا فضا های راحتی بسازند.
فضاهای داخلی
اودری گِرِی، در متروپولیس، در حال بازدید از کافه ای بود و تلاش میکرد تا حیات واقعی را با همان دید روانشناس محیط، استیفانی رابسون، ببیند. رابسون، که استاد آموزشگاه هتلداری کورنل است، در زمینهٔ نحوهٔ وابستگی طراحی فضا های هتلداری با احساسات و رفتار های انسان، و اینکه چطور این فضا ها میتوانند سبب عدم آسایش شوند، تخصص دارد. این روانشناس با ساعت ها تماشای کسانی که در فضا ها در حال گردش اند تمایلات را شناسایی میکند، و میبیند چطور آنها به جزئیاتی که در اطرافشان وجود دارد واکنش نشان میدهند.
یکی از روند های طراحی که رابسون بیش از یک دهه در حال بررسی و کندوکاو آن بوده چگونگی تسکین راحت تر اضطراب به واسطه فضاهای مهمانداری است. او در مطالعه سال ۲۰۰۸ خود به این حقیقت پی برد که کسانی که مضطرب تر بودند نشستن کنار دیوار، کنج ها و یا موقعیت هایی که به آنها حس تسلط بر محیط را میدهد انتخاب میکردند. رابسون شاهد بود که فضاهای صمیمی، پارتیشن بندی شده و آرام در رستوران ها و لابی های هتل به واسطه عوامل بیرونی افزایش یافتهاند.
«درست در همین لحظه احساس میکنید که همه چیز در حال متلاشی شدن است. تغییر اقلیم، موقعیت سیاسی، اقتصاد. میدانیم که رکودی در راه است، اما نمیدانیم کی. پس در آرزوی آسایشیم.»
استیفانی رابسون
فضاهای داخلی در کافه والنات
گری تصمیم گرفت از کافه «والنات استریت» دیدن کند، چون به خاطر «دنج» بودنش مشهور بود. داوران غالباً در کنار عباراتی مثل «زیبا و آرام» و «فضایی مناسب برای اینستاگرام»، از این واژه (دنج) استفاده میکنند. او با آنالیز المانهایی که به مردم حس «خونسردی» میدادند، فرآیند بازدیدش را شروع کرد. برای ارزیابی راحت تر، چک لیستی از رابسون گرفته بود. در این چک لیست خصوصیاتی آمده بود از قبیل: نور طبیعی و پنجره های قدی، فضاهای صمیمی با کلی قوس و انحنا، گیاهان، پالت رنگ های ملایم، عایق آکوستیک ضدصدا، تهویه …که کافه ای که از آن بازدید میکرد تمام این خصوصیات را داشت.
روانشناسان محیط میتوانند این امکان را به طراح بدهند تا تعیین کند چه چیزهایی «حس خوبی میدهند» تا از این طریق بتواند آکوستیک، نورپردازی، اشکال و مصالح را به نحو مناسبی در طراحی بگنجاند. با این حال، فضاهای مهمانداری میتوانند ردگیری تمایلات اجتماعی پرگردش و دادههای دقیق پایانه های فروش را راحت تر کنند.
وقتی این مسئله را از حوزهٔ طراحی میبینید، به نظر من، فضایی راحت، زنده، آرام، و باوقار – و نیز آرامش بخش – است. چیزی که من میبینم مردمی اند که پیوسته با آن میزان قابلیت دسترسی که باید به هم داشته باشیم، مشکل دارند. ایمیل، پیام های فوری، پیامک، تماس تلفنی. حواسشان بسیار پرت است. ما از واژه «ساکت» خیلی استفاده میکنیم، و مدام میگوییم «اینجا خانه است، نه هتل». مردم احساس میکنند بیشتر جذب این فضا میشوند چه آن را بشناسند و یا نشناسند.
نیک دریدنِ معمار، ریاست معماری و طراحی دریدن در ناشویل.
مطلب فوق ترجمه ای است از مقاله How Can Architects Combat Anxiety with Interior Spaces در سایت آرچ دیلی