بیانیه بنیاد هنگام اعطای جایزه
دو معمار سوئیسی برنده های جایزه معماری ۲۰۰۱ پریتزکر شدند
ژاک هرتسوگ و پیر دمورن دو معمارسوئیسی بودند که برنده های جایزه معماری ۲۰۰۱ پریتزکر شدند. آنها هر دو سال ۱۹۵۰ در بازل به دنیا آمده و پس از آن در مدارس یکسانی به تحصیل پرداختند. شغل آنها تقریبا شبیه هم بوده و همین امر باعث شد در سال ۱۹۷۸ شرکت معماری هرتسوگ و دمورن را تاسیس کنند. بیشترین دلیل مشهور شدنشان بخاطر تبدیل نیروگاه عظیم ساحلی رود تیمز در لندن به گالری جدید موزه هنر مدرن تیت بود که مورد ستایش فراوان همکارانشان و رسانه‌ها قرار گرفت.
آنها کارخانه شراب سازی مزرعه ناپا کالیفرنیا را در ایالات متحده طراحی کردند که از دیواری از سنگ های محصور در شبکه فلزی و بدون سیمان ساخته شده و در حال حاضر مشغول ساخت اقامتگاه کراملیچ و مجموعه رسانه در این منطقه هستند. سه پروژه دیگر هرتسوگ و دمورن در ایالات متحده طراحی اردوگاه های پرادا در نیویورک، موزه جدید دویانگ (روزنامه نگار و تاجر آمریکایی) سانفرانسیسکو در سال ۲۰۰۴، وتوسعه مرکز هنر واکر مینیاپولیس در سال ۲۰۰۵ بود.
هرتسوگ و دمورن پروژه های دیگری از جمله اقامتگاه ها، آپارتمان ها، کتابخانه ها، مدارس، مجتمع ورزشی، استودیوی عکس، موزه ها، هتل ها، ساختمان های اداری راه آهن و همچنین ساختمان های دفتری و کارخانه در انگلستان، فرانسه، آلمان، ایتالیا، اسپانیا، ژاپن و البته در زادگاهشان سوئیس ساخته اند.
کارخانه قرص ریکولا و ساختمان ذخیره سازی شهر مولووز فرانسه بخاطر دیوار های شفاف منحصر به فردی که موجب تابش نور دلپذیری در فضای کاری می‌شود در میان سازه های آنها برجسته شده اند. ساختمان متصدی علائم راه آهن بازل در سوئیس دارای نمای بیرونی از نوار های مسی است که در مکان های خاصی پیچیده شده تا نور روز را جذب کنند. کتابخانه دانشگاه فنی ابرزوالد در آلمان دارای ۱۷ نوار افقی با تصاویر ابریشمی نمادین چاپ شده روی شیشه و بتن است. آپارتمان شوتزمتراس در بازل نمایی از یک خیابان درخشان است که با پرده ای متحرک از شبکه سوراخ دار پوشیده شده است. نام بردن لیست کاملی از همه پروژه های ساختمانی برجسته هرتسوگ و دمورن در اینجا غیرممکن است.
در حالیکه سازه های منحصر به فرد هرتسوگ و دمورن قطعا تنها دلیل انتخابشان به عنوان برندگان جایزه ۲۰۰۱ نیست، جورج کارتر براون رئیس هیئت داوران جایزه پریتزکر اظهار داشت: “تاکنون تاریخ معماری چنین معمارانی را ندیده است که تخیل و استعداد را در پوشش معماری بیان کرده باشند.”
توماس جی پریتزکر رئیس بنیاد هایت از انتخاب هیئت منصفه برای برنده های سال ۲۰۰۱ گفت: ” هیئت منصفه پیش از این یک بار دیگر در سال ۱۹۸۸ به مناسبت دهمین سالگرد جشنواره پریتزکر، جایزه را به دو معمار اهدا کرده بود. هیأت منصفه معتقد بود که توانایی ها و استعدادهای این دو معمار در ارتباط با هم کامل می شوند. کار آنها نتیجه یک همکاری طولانی مدت بوده و هر دو به یک میزان قابل احترام هستند. “
مراسم رسمی بزرگترین افتخار معماری جهان ۷ می ۲۰۰۱ در مانتیسلو توماس جفرسون (خانه شخصی و آرامگاه او) در شارلوتزویل ویرجینیا برگزار شد. در این مراسم به هرتسوگ و دمورون یک کمک هزینه ۱۰۰،۰۰۰ دلاری و به هر یک مدال برنزی اهدا شد. آنها اولین برنده های اهل سوئیس و ۲۴ و ۲۵ امین برنده جایزه پریتزکر از زمان پایه گذاری جایزه در سال ۱۹۷۹ بودند. سال ۱۹۸۸ تنها سالی بود که هیئت داوران گوردون بانشفت از ایالات متحده و اسکار نیمایر از برزیل را به عنوان برنده های یک سال انتخاب کردند. انتخاب هرتسوگ و دمورن به ترند ۹ ساله برندگانی از جامعه بین المللی تبدیل شده است. در واقع تعداد معماران انتخاب شده از کشورهای دیگر برای جایزه به طور متوسط بیشتر از برندگان ایالات متحده بوده و نسبت ۱۸ به ۷ دارند.
بیل لیسی معمار و رئیس دانشگاه ایالتی نیویورک در پرچس و مدیر اجرایی جایزه پریتزکر تقدیرنامه هیئت منصفه را اینگونه نقل کرد: “معماری ژاک هرتسوگ و پیر دمورن تلفیقی هنری از یک حرفه قدیمی با رویکردی جدید از قابلیت های فنی قرن است. اصالت اروپایی هردو معمار با تکنولوژی روز و معماری خلاقانه ترکیب شده تا متناسب با نیازهای مشتریانشان باشد. “
ایدا لوئیس هاستابل منتقد معماری و عضو هیئت منصفه در مورد هرتسوگ و دمورن گفت: “آنها سنتهای مدرنیسم را به سادگی ابتدایی اصلاح کرده و مواد و ظواهر را با کشف روشها و تکنیک های جدید تغییر می دهند”.
کارلوس جیمنز استاد معماری دانشگاه رایس هیوستون و یکی دیگر از اعضای هیئت منصفه گفت: “یکی از جذابترین جنبه های کار هرتسوگ و دمورون توانایی آنها در متحیر ساختن بیننده است.”
جورج سیلوتی رئیس دپارتمان معماری دانشگاه هاروارد اظهار داشت “…همه کارهایشان کیفیت های پایداری مثل دقت مفهومی، شفافیت صوری، شاخص احتمال و جزئیات و مهارت بی نظیری را در ارتباط با بهترین معماری سوئیسی حفظ کرده اند.”
