بیوگرافی معمار تام مین
“ما به آنچه دشوار است به دلیل دشواری اش می پردازیم… و دشواری آن ارزشمند است.” این نقل قولی از معمار تام مین در مقاله ای درباره شرکتش مورفوسیس بود که سال ۱۹۷۲ در لس آنجلس تأسیس کرد. اندیشه ابراز شده او برای مردی که به عنوان نظریه پرداز، نویسنده و معلم متمایز شده اما هیچ موقع به عنوان معمار شناخته نشده نسبتا منحصر به فرد است. حتی قامت او نیز به عنوان برنده جایزه معماری ۲۰۰۵ پریتزکر تغییر کرده است.
همانطور که در تقدیرنامه هیئت منصفه پریتزکر بیان شده “فلسفه و رویکرد مین به معماری ناشی از مدرنیسم اروپایی، تأثیرات آسیایی یا حتی پیشینه های آمریکایی قرن گذشته نیست. او در طول حرفه خود به دنبال خلق معماری اصیلی بوده که نمایانگر فرهنگ منحصر به فرد و تا حدودی بی ریشه کالیفرنیای جنوبی به ویژه شهر لس آنجلس با معماری باشکوهش بوده است. تام مین همانند ایمز، نوترا، شیندلر و گری بخش واقعی برای سنت معماری خلاقانه و جذابی است که در سواحل غربی شکوفا می شود.”
هنگامی که مین تماسی از بیل لیسی مدیر اجرایی جایزه پریتزکر دریافت کرد داخل تاکسی و در حال عبور از پل تریبورو در نیویورک به سمت فرودگاه بود. “او وقتی گفت که من به عنوان برنده جایزه ۲۰۰۵ انتخاب شده ام لال شدم. این اتفاق بسیار بزرگی است و من به دلیل جنبه های خاصی از تربیتم، طبیعتم اینگونه نیست که به غالب بودن بیاندیشم. من در تمام زندگی ام همیشه خود را شخصی بیگانه دانسته ام.” این بندرت برای مردی به نظر می رسد که در برخی از رسانه ها از آن به عنوان “پسر بد معماری” یاد می کنند، بنابراین کنکاش در آن “تربیت” مطلوب است.
تام مین سال ۱۹۴۴ در شهر واتربری کنتیکت متولد شد. زمانی که نوزاد بود خانواده اش به گری در ایندیانا نقل مکان کرده و مادر و پدرش آنجا از هم جدا شدند. هنگامی که تام ده ساله بود مادرش خانواده را به منطقه ای در جنوب ویتیر کالیفرنیا منتقل کرد جایی که او و برادر کوچکترش می توانستند به مادربزرگ مادری خود نزدیکتر باشند. او این مکان را “وسط ناکجا آباد با درختان نارنج و آووکادو” توصیف کرد. خانواده اش از نظر اقتصادی کاملاً فقیر بودند. او می گوید: “مادرم که پدرش کشیش مذهب متدیست بوده در شیکاگو و پاریس درس خوانده بود. وی نوازنده پیانو بود و در واقع با خواهرش در تالار کارنگی (یکی از تالارهای معروف و بزرگ اجرای کنسرت واقع در محله منهتن شهر نیویورک) ظاهر شد اما بعدها ازدواج کرد و زندگی موسیقی خود را برای گذراندن وقت بیشتر با فرزندانش رها کرد. او هنگام جدایی برای حمایت از خانواده آماده نبود… وی فردی خلاق با طبیعت یک نوازنده بود. او سعی کرد به تدریس بپردازد اما این کار موثر واقع نشد بنابراین به کار در مشاغل حمایتی در زمینه های مختلف پرداخت.”
مین ادامه می دهد “اما مادرم فردی کاملاً تحصیلکرده بود. من با موسیقی کلاسیک و بازتولیدهای بزرگ هنری رشد کردم. من به عنوان یک بچه شهری نه به عنوان یک قهرمان ورزشی و نه یک نجار در حومه شهر و کاملاً خارج از ویتیر بزرگ شدم. روز اول مدرسه دوچرخه و ژاکتم را از من گرفته و مورد ضرب و شتم قرار گرفتم. من گل ها را به شیوه ده تایی مرتب میکردم و چشم انداز خانه مان را بصورت ردیف های دوازده تایی تغییر می دادم. قطعاً چیزهای زیبایی شناختی چیزی که پسران انجام می دادند نبود. در نتیجه تنها و کناره گیر شدم. من واقعاً خانواده نداشتم چون مادرم هیچ وقت با ما نبود. اما اکنون خانواده دوست داشتنی دارم. همسرم خیلی خوب است، او مرا می شناسد و کاملا درک می کند و می داند من بخاطر تمام چالش های زندگی ام می توانم فردی بسیار انتقادگر از خود باشم. هر دوی ما متوجه می شویم که خود انتقادی محرکی است که خلاقیت را هدایت می کند…” اعضای خانواده او سه فرزند پسر به نام های ریچارد مین که حاصل ازدواج قبلی او بوده و دو فرزند کوچکتر به نام سام ۲۱ ساله و کوپر ۱۷ ساله هستند.
مین موفق شد دوران دبیرستانش را در ویتیر بگذراند. در ابتدا که از ورودش به دانشگاه ممانعت شد با اتوبوس به کال پلی در پومونا رفت. به گفته خودش: “وقتی از اتوبوس پیاده شدم سه دختر سوار بر اسب را دیدم و شوکه شدم. با اتوبوس به لس آنجلس برگشته و به دانشگاه یو اس سی رفتم. آنها در دانشکده معماری گروه برجسته ای از متخصصانی مثل کرگ اِلوود، گرگوری عین، رِی کپ، رالف ناولز و دیگران داشتند. من برنده رقابت طراحی خانه در کلاس معماری دبیرستان شده بودم بنابراین کششی به زمینه معماری در خود حس می کردم… اما این طراحی بیشتر به شکل اثری بود که نیازمند تمرین بیشتر بود. به هر حال آنها مرا پذیرفتند و برای اولین بار دنیایی را یافتم که به نظر مناسب می رسید.”
باقی پیشینه یا حداقل نتیجه گیری می تواند بر اساس اهمیت کمیسیون های انجام گرفته طی چند سال گذشته توسط مورفوسیس صورت گرفته باشد. اما چیزهای بیشتری درباره تام مین وجود دارد. هنگامی که تحصیلات در دانشگاه یو اس سی را به پایان رساند به مدت دو سال نقشه کش دفتر ویکتور گروئن بود. او پس از آن شروع به تدریس در پومونا کرد اما خیلی زود به همراه شش نفر از همکارانش از جمله مدیر اخراج شدند. مین می گوید: “ما جوان، متعهد و متقاعد شده بودیم که می توانستیم دوباره به جایی که معماری رسیده فکر کنیم بنابراین وقتی اخراج شدیم تصمیم گرفتیم مدرسه خودمان را تاسیس کنیم و احساس کردیم که زمان مناسبی برای آغاز یک جایگزین بنیادی برای سیستم آموزشی قراردادی است.” این موضوع منشا تاسیس مؤسسه معماری کالیفرنیای جنوبی بود. آنها چهل دانش آموز را از پومونا با خود برده و مدرسه را تاسیس کردند. مین می گوید: “ما هیچ پولی درنیاورده و هیچ کاری نکردیم. من روزانه ده ساعت مشغول تدریس بودم و علاوه بر آن با دیگران مشورت می کردم. من در ونیز زندگی می کردم و در یک فروشگاه طعمه و ابزار که حدود ۱۰۰ دلار اجاره ماهانه آن بود کار می کردم و زندگی بسیار ساده ای داشتم. ناگهان پس از گذشت چهار سال از زندگی ام مشغول اجرای برنامه تحصیلی بودم که سرانجام سال ۱۹۷۸ فرصت مطالعاتی گرفته و وارد برنامه تحصیلی دانشگاه هاروارد شدم.”
همان سال، بودن در هاروارد فرصتی به او داد تا حرفه خود را دوباره ارزیابی کند. “تا آن زمان برایم روشن شده بود که علایقم مرا از برنامه ریزی درباره معماری دور می کنند… فقط به اندازه کافی محسوس نبود… در پایان سال ۱۹۷۹ به لس آنجلس بازگشتم و با توسعه و پیشرفت شروع به دریافت کمیسیون های مسکونی کردم. من دریافتم که شهر لس آنجلس برای تمرین معماری بی نظیر و منحصر به فرد (فرانک گری به تازگی خانه اش را آنجا تکمیل کرده بود) و برای آزمایش مناسب بود. آنچه برای همه ما نامعلوم است این بود که صحنه معماری لس آنجلس در سطح جهانی مورد توجه واقع شد.”
مورفوسیس سال ۱۹۷۲ در اولین سال فعالیت مؤسسه معماری کالیفرنیای جنوبی تاسیس شد. مین می گوید: “این در واقع یک دفتر نبوده بلکه یک ایده بوده است. ما کاری نداشته و به فکر آن نبودیم اما این ایده منجر به یک کار جمعی میان رشته ای از گروهی از افراد شد که با گرافیک، اشیاء طراحی داخلی، مبلمان، معماری و طراحی شهری کار می کردند. ما استودیویی در قسمت مرکزی شهر داشتیم و آنجا دور هم می نشستیم و صحبت می کردیم. ما یک کار گرافیکی کوچک انجام می دهیم تا کمی پول بدست آوریم. ما نمی توانستیم معماری را بفهمیم و این بسیار ضد فرهنگی بود.”
در همان زمان بود که پسرش به مدرسه ای در پاسادنا می رفت و مین آن را “کاملاً بنیادی اما افسانه ای” توصیف می کرد. جلسات والدین منجر به طراحی اولین پروژه مورفوسیس شد که مدرسه جدید مرکز تحقیقات آموزشی سکویا بود و سال ۱۹۷۴ موفق به کسب اولین جایزه معماری پیشرو برای شرکت شد. مین می گوید: “جایزه معماری پیشرو آغاز فعالیت بود و منجر به تحقیقات سایر نشریات در سراسر جهان شد که می خواستند آن را منتشر کنند و ناگهان متوجه وجود ما شدند.”
مین ادامه داد: “پس از انجام تغییرات فراوان در ونیز پروژه اقامتگاه لارنس به وقوع پیوست و این زمانی بود که همه چیز از دست ما خارج شد، در لس آنجلس منتشر شده و بخشی از یک گروه شدیم. ما به عنوان معماران جوان تر شرایط را کنترل می کردیم و این تغییری واقعی در زمینه معماری بود.”
هنگامی که مین به عنوان یک چهره عمومی ظاهر شد روزنامه نگاران مختلف شروع به توصیف او به عنوان “یک مرد جوان عصبانی” کردند. او اعتراض می کند: “شکی در این باره نیست که من مرد پیچیده ای هستم اما فکر می کنم توصیف پسر بد واکنشی به استوار بودن بی رحمانه و داشتن صدای مستقل من است. مدت زمان توجه من طولانی بوده و وقتی چیزی را بدست می آورم به آن می چسبم … شریک سابقم مرا “سگ شکاری” لقب داده بود. من فکر می کنم کاش چیزی مثل جایزه پریتزکر ضرورت پیروی و تایید اعتقادات افراد را تصدیق کند و گاهی اوقات مبلغی را بپردازیم تا اثر بی عیبی را نظاره کنیم.”
امروزه مورفوسیس چهل معمار و طراح را در خود جای داده و تام مین کاملاً متعهد به تمرین معماری به عنوان یک سرمایه گذاری جمعی است. مین توضیح می دهد “یک معمار بیشتر از یک کارگردان، نقاش یا یک مجسمه ساز کار می کند. آنها باید انرژی گروه بزرگی از مردم را روی یک تفکر مشترک متمرکز کنند. معمار باید راجع به همه چیز کمی آگاهی داشته باشد… این یک رشته عمومی بوده و رشته ای برای متخصص نیست.” جای تعجب نیست که محصولات معماری گستره ای از طرح هایی برای ساعت و قوری تا منازل و ساختمان های شهری بزرگ مقیاس و سایر طراحی های شهری و نقشه های برنامه ریزی شهری که هدف آن تغییر شکل دادن کل شهرها بوده را شامل شود.
برخی از کمیسیون های اخیر آنها ساختمان اداری فدرال در سان فرانسیسکو، مرکز کنترل عملکرد ماهواره ای برای اداره اقیانوسی و جوی ملی در نزدیکی ایالت واشنگتن و دادگاهی در یوجین اورگان است. مین می گوید پیروزی در دو رقابت مهم و اخیر شهر نیویورک (یکی ساختمان دانشکده مهندسی آلبرت نرکن اتحادیه کوپر برای پیشرفت علم و هنر؛ و دیگری دهکده المپیک بازی های ۲۰۱۲ که آیا المپیک امسال در نیویورک برگزار می شود یا نه) نتیجه ای واقعی بوده است.
مرکز تفریحی چند منظوره دانشجویی در دانشگاه سینسیناتی پروژه ای بود که اواخر امسال کامل می شود و شامل تجهیزات ورزشی، امکانات غذایی، مسکن دانشجویی و فضای کلاسی می باشد. این ساختمان یکی از اجزای اصلی برنامه برجسته پردیس جدید دانشگاه است که سعی می کند بسیاری از شرایط نامساعد موجود در مرکز پردیس را مانند یک معمای چینی به یکدیگر پیوند دهد. درست همزمان با آماده شدن اطلاعیه جایزه پریتزکر، به مین اطلاع داده شد که طراحی اخیر شرکت او برای عمارت پارلمان جدید ایالت آلاسکا برنده اولین جایزه در رقابت بین المللی طراحی شده بود.
پالنکه در شرکت ویکتور ژاپن یک عرصه چند منظوره روباز با ۶۲۵۰ صندلی برای گوادالاخارا مکزیک بوده که مطابق زمان بندی سال ۲۰۰۷ تکمیل شد و به عنوان دروازه برای پردیسی عمل می کند که متشکل از ده پروژه ساختمانی برجسته بوده و برای احیای شهر افتتاح شده است. مورفوسیس در مادرید در حال ساخت یک واحد مسکونی عمومی با مساحت ۱۰،۰۰۰ متر مربع است که از ۱۶۵ واحد دو، سه و چهار خوابه ساخته شده است.
یکی از پروژه های مهمترش دفتر مرکزی وزارت راه و ترابری منطقه ۷ کالیفرنیا در لس آنجلس است. طراحی این ساختمان فراتر از ایجاد فضاهای کاربردی صرف است. این پروژه از هر طریقی به دنبال ایجاد مشارکت فعال شهر و مردم است در حالی که تمایز میان بیرون و درون را با هدف ایجاد یک دفتر دولتی به عنوان ساختمان عمومی محو می کند. کیس سانیر هنرمند برتر بین المللی با مورفوسیس همکاری کرد تا اثر هنری یکپارچه ای خلق کند و لابی در فضای باز را با نیم مایل لوله های نئون و آرگون در نوارهای افقی از نور قرمز و آبی فعال می کند که تقلیدی از نوارهای چراغهای جلو و عقب ماشین ها در آزادراه های کالیفرنیا است. اثر سانیر بزرگترین اکران هنر عمومی را به لس آنجلس می دهد.
مین خودش به عنوان یک مربی همواره به فرهنگ یادگیری و تأثیر آموزشی معماری توجه داشته است. تمام پروژه های آموزشی وی به کاوش این قلمرو پرداخته و در نتیجه چندین پروژه استثنایی نوآورانه را به ارمغان آورده است. دانشکده مرکزی علوم که سال ۲۰۰۴ به پایان رسید یک فعالیت اقتصادی مشترک و بی نظیر میان مرکز علوم کالیفرنیا و اتحادیه مدارس لس‌انجلس بود. این پروژه که در پارک تاریخی نمایشگاه قرار گرفته توسط باغی از گل رز احاطه شده است. موزه هوافضا و بلوار نمایشگاه طراحی شده توسط گری این پروژه را از دانشگاه کالیفرنیای جنوبی جدا می کند. باریکه های تراش خورده زمین، ترافیک سنگین خیابان را بر پروژه متعادل می کنند. این کار شامل ارتقا و نوسازی یک کارخانه اسلحه سازی تاریخی به همراه ساخت و سازهای جدید بود.
مدرسه بین المللی ابتدایی که سال ۱۹۹۹ در لانگ بیچ کالیفرنیا به پایان رسید یک برنامه ابتکاری صرفه جویی در فضا را برای اتحادیه مدرسه فراهم کرد که به آنها اجازه داد برنامه خود را در یک مکان کوچک شهری جا دهند. کلاس های درس اطراف یک حیاط مرکزی تشکیل شده و فضای برنامه برای افزایش فشردگی کلی پروژه انباشته شده اند. پله ها تا بام محل بازی که محیط تفریحی حافظت شده ای را در اختیار دانش آموزان قرار می دهد هدایت شده اند.
مشهورترین پروژه مدرسه مین تا به امروز دبیرستان دایموند رانچ برای اتحادیه مدارس پومونا است. این پروژه که سال ۱۹۹۹ به پایان رسید اهداف انعطاف پذیر آموزشی و تعامل اجتماعی دبیرستان بین دانش آموزان، معلمان و دولت را در طرحی متفکرانه و ناهمگن بیان کرده است. این طرح با جا دادن ۱۲۰۰ دانش آموز باعث تمایز میان ساختمان و چشم انداز می شود. دو ردیف از فرم های ساختاری متلاشی شده بصورت محکم در دو طرف “تنگه” یا پیاده رو قرار گرفته که از قسمت بالای تپه بریده شده و چشم انداز پردیس را به عنوان منظره ای تفسیر شده نمایان می کند.
پروژه ای با ۲۵۰،۰۰۰ فوت مربع فضای اداری تجاری، خرده فروشی، پارکینگ و مهد کودک سال ۲۰۰۲ برای بانک هیپو آلپه آدریا کرنتن در کلاگنفورت اتریش به اتمام رسید. مورفوسیس این پروژه را اینگونه توصیف می کند: “این ساختار خود را در محیط اطراف ادغام می کند و از خاک به عنوان”زمین دوباره شکل گرفته” بیرون می آید. دفتر مرکزی این بانک مانند تغییرات لرزه ای صفحات زمین ساختی از ظاهر برجسته وقابل انتظاری که از ورق فلز پوشیده شده فوران می کند و وضعیت خود را به عنوان یک نهاد مهم فرهنگی و مدنی اعلام کرده و میدان عمومی را به خیابان متصل می کند.”
شهروندان لس آنجلس پروژه های مین را در کناره غربی مثل: دو سازمان اداری برای مراقبت های بهداشتی دکتر برنارد سالیک درساختمانی در بلوار بورلی؛ و رستوران محبوب کیت مانتلینی در کنار خیابان اصلی دانی درایو و بلوار ویلشایر را به رسمیت می شناسند. تا همین اواخر نمای فروشگاه کتابفروشی هنسی و اینگالس در مرکز خرید سانتا مونیکا خیابان سوم اثر مورفوسیس بود. این کتابفروشی بتازگی به مکان دیگری در همان نزدیکی منتقل شده است. مین همچنین مرکز جامع سرطان در بیمارستان سیدرز-ساینای را طراحی کرده است. اضافه کردن این سازه چند طبقه به ساختمان اصلی بیمارستان جایگزین این سازه شده است. رستوران دیگری به نام آنجلی در غرب هالیوود نیز توسط مورفوسیس ساخته شده است.
این آثار تا خاور دور رسیده است. ساختمان اداری خرده فروشی با نام برج خورشید در سئول کره با دو مالک آن که در کنسرت فعالیت می کنند ساخته شد. این پروژه که شامل پنج طبقه خرده فروشی (با دو طبقه زیرزمین) و دفاتر پنت هاوس برای یک شرکت بین المللی تولید پوشاک است نمونه اولیه ای از علاقه دیرینه مین به ایجاد پوسته های ساختمانی نوآورانه و عملکرد عالی را ارائه می دهد که هنرهای معماری و مهندسی در آن کاملاً یکپارچه هستند. این پروژه از نظر مفهومی به مین اجازه داد تا با کشف ایده های ساختاری که از آن زمان بیشتر توسعه یافته است راه خود را به پروژه های بعدی از جمله طراحی اکران بزرگ موسسه معماری هلند، مرحله حرکتی گروه رقص شارلروا و ساختمان اداری فدرال در سانفرانسیسکو را بیابد. این شرکت همچنین سال ۱۹۹۷ مرکز طراحی و بازدید کنندگان تجهیزات حفاظت هواپیما در تایپه تایوان را که در آسیا واقع شده طراحی و تکمیل کرده است.
در میان کارهای نخستین او چندین پروژه مسکونی نوآورانه مثل: ۲-۴-۶-۸، ونیز سوم، سدلاک و دلمار در ونیز کالیفرنیا و همچنین اقامتگاه لارنس در هرموسا بیچ کالیفرنیا قرار دارند. مین برای برخی از این پروژه ها تحت تأثیر رابرت ونچوری، آلدو روسی و جیمز استرلینگ (از برندگان گذشته پریتزکر) بوده است. او اواسط دهه ۹۰ دو پروژه اقامتی با نفوذ و قدرتمند کرافورد و بلیدز را تکمیل کرده بود که هر دو در سانتا باربارا کالیفرنیا واقع شده اند.
مین طی سالها برخی از دانشمندانه ترین تالیف ها و مقالاتی را نگاشته که نه تنها کارش بلکه تئوری های طراحی او را توصیف می کند. او علاوه بر تجربیات خود در مؤسسه معماری کالیفرنیای جنوبی اکنون استاد دائم دانشگاه کالیفرنیا لس‌آنجلس بوده و برنامه تحصیلی معماری را تدریس می کند. او در پایان این مصاحبه می گوید “معماری ورزش از راه دوری است. شما ذهن خود را ۳۰ سال روی آن متمرکز کرده و سپس کار را آغاز می کنید.”
