بالکریشنا دوشی

بیوگرافی معمار بالکریشنا دوشی

بالکریشنا دوشی در ۲۶ آگوست ۱۹۲۷ در پونا هند در خانواده ای پرجمعیت متولد شد که دو نسل در صنایع مبلمان مشغول بودند. او با نشان دادن استعدادش در هنر و درک نسبی آن در سن پایین، توسط معلم مدرسه اش با معماری آشنا شد. او مطالعات معماری خود را در سال ۱۹۴۷ که هند به استقلال دست یافت در مدرسه معماری آقای جمست جیجیبوی بمبئی (مومبای) از قدیمی ترین و برجسته ترین موسسات معماری  هند آغاز کرد.

جاه طلبی و ابتکار دوشی بسیاری از لحظات حیاتی زندگی اش را – مثل سوار شدن در کشتی هند به لندن جایی که او رویای پیوستن به موسسه سلطنتی معماران بریتانیا را دیده بود؛ و یا در حرکت به پاریس برای کار زیر نظر لوکوربوزیه با وجود ناتوانی در صحبت کردن به زبان فرانسوی؛ تا قبول مسئولیت بازسازی کشورش- جهت داده بود.

او در سال ۱۹۵۴ به هند بازگشت تا بر پروژه های لوکوربوزیه در چندیگر و احمدآباد از جمله ساختمان انجمن مالکین میل (احمدآباد، ۱۹۵۴) و خانه شودان (احمدآباد، ۱۹۵۶) نظارت کند. دوشی در ابتدای سال ۱۹۶۲ برای ساخت موسسه مدیریت هند در شهر احمدآباد با لوئی کان کارکرد و بیش از یک دهه به همکاری با هم ادامه دادند.

در سال ۱۹۵۶ دوشی دو معمار را استخدام و حرفه خود رابا نام وستوشیلپا پایه گذاری کرد که پس از آن به مشاوران وستوشیلپا تغییر نام داد. او با استخدام پنج شریک و شصت کارمند آن را گسترش داد و از زمان تأسیسش بیش از ۱۰۰ پروژه اجرا کرده است. وی با احترام برای زندگی، فرهنگ شرقی و نیروهای طبیعت و با الهام از معماران غربی پیش از خود، دیدگاه هنری اش را شکل داد و نوعی معماری شخصی، با چشم انداز مناظر، صدا ها و خاطرات گذشته اش خلق کرد. در کنار احترام فراوانش برای تاریخ و فرهنگ هند، عناصر دوران جوانی اش – از خاطرات زیارتگاه ها، معابد و خیابان های شلوغ تا بوی لاک و چوب از کارگاه مبلمان پدربزرگش – همه  به معماری او راه می یابند.

دوشی از طیف گسترده ای از ساختمان های تکمیل شده اش که شامل نهاد ها، مجتمع های گوناگون، پروژه های مسکن، فضاهای عمومی، گالری ها و اقامتگاه های خصوصی است، استودیوی معماری سانگت (احمدآباد، ۱۹۸۰) را به عنوان یکی از شخصی ترین تلاش هایش بخاطر می آورد. “سانگت تصاویر و ارتباطات سبک زندگی هندی را در هم می آمیزد. فضای استودیو  بخش های فراموش شده مرتبط و محرک و خاطرات مکان های تخریب شده را ادغام می کند. سانگت مدرسه ای دائمی است که در آن فرد می آموزد، از یاد می برد و بازآموزی می کند. این پناهگاهی برای فرهنگ، هنر و پایداری است که در آن بر پژوهش، امکانات سازمانی و حداکثر پایداری تأکید شده است.”

وی در سال ۱۹۷۸ بنیاد وستوشیلپا را برای مطالعات و تحقیقات در طراحی محیطی تاسیس کرد تا استانداردهای طراحی و برنامه ریزی بومی را برای ساخت مکان های سازگار با محیط زیست و شرایط اجتماعی و فرهنگی هند توسعه دهد. بنیاد او امروزه رابطی موثر بین دانشگاهیان و مشاوران حرفه ای است. دوشی – موسس، سرپرست و رئیس سابق دانشکده معماری و برنامه ریزی (احمدآباد، ۱۹۶۶-۲۰۱۲) بود که در سال ۲۰۰۲ به دانشگاه برنامه ریزی و فناوری های زیست محیطی تغییر نام داد. او در حال حاضر رئیسی بازنشسته و همچنان ساکن احمدآباد است.

دوشی که در سطح ملی و بین المللی شناخته شده است برنده جایزه اداره هنر و صنایع دستی فرانسه (۲۰۱۱)؛ جایزه جهانی دستاورد مادام العمر معماری پایدار از موسسه معماری فرانسه، پاریس (۲۰۰۷)؛ جایزه ملی نخست وزیر برای برتری در برنامه ریزی و طراحی شهری هند (۲۰۰۰)؛ جایزه  معماری آقاخان برای مسکن جامعه آرانیا (۱۹۹۳-۱۹۹۵) ؛ مدال طلای آکادمی معماری فرانسه (۱۹۸۸)؛ مدال طلای موسسه معماران هند (۱۹۸۸)؛ و جایزه ملی پادما شری دولت هند (۱۹۷۶) شده است. دوشی یکی از اعضای موسسه سلطنتی معماران بریتانیا و موسسه معماران هند و یکی از اعضای افتخاری موسسه معماران آمریکایی است. او از سال ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۷ عضو هیئت داوران جایزۀ پریتزکر و عضو کمیته انتخابی مرکز ملی ایندیرا گاندی و جایزه معماری آقاخان بوده است.

نمایشگاهی از آثارش با عنوان “محل جشن: واقعی، مجازی و خیالی”  پیش از سفر به موزه هنر شانگهای چین (۲۰۱۷) در گالری ملی هنرهای مدرن دهلی هند (۲۰۱۴)  افتتاح شد. او اخیراً ۲۷مین سخنرانی معماری سالانه اش را در آکادمی هنر سلطنتی لندن، بریتانیا (۲۰۱۷) ارائه کرده است.

آثار منتشر شده او عبارتند از: مسیرهای ناشناخته (بنیاد وستوشیلپا، ۲۰۱۱)؛ “ساختمان ملی در ایندور هند” بینندگان خیالی کجا هستند؟: معماری تبادل اجتماعی توسط پروفسور هنسی بتر بارازا (انتشارات پریسکوپ، ۲۰۱۲)؛ و کارهای متعدد دیگرش که در مجلات بین المللی مربوطه مانند مجله معماری و شهرسازی (ژاپن)، مجله معماری (بریتانیا) و مجله آربیتار(ایتالیا) چاپ شده اند.

دوشی عضو کمیته بین المللی برای تهیه منشور بین المللی آموزش معماران بود که توسط اتحادیه بین المللی معماران در ارتباط با یونسکو (۱۹۹۵) اداره میشد و دارای مدرک دکترای افتخاری از دانشگاه پنسیلوانیا ایالات متحده (۱۹۹۰) و دانشگاه مک گیل کانادا (۲۰۰۵) است. او پروفسور مدعو موسسه فناوری ماساچوست؛ دانشگاه پنسیلوانیا، فیلادلفیا؛ دانشگاه ایلینوی، اربانا شمپین؛ دانشگاه رایس، هیوستون؛ دانشگاه واشنگتن در سنت لوئیس؛ و دانشگاه هنگ کنگ بوده است و در دانشکده ها و موسسات معتبر سراسر جهان سخنرانی کرده است.

بیانیه بنیاد هنگام اعطای جایزه

بالکریشنا دوشی جایزه معماری ۲۰۱۸ پریتزکر را دریافت می کند

آثار معماری اش عمیقاً شخصی، پاسخگو و معنی دار بوده تا برای بشریت موثر واقع شود.

تام پریتزکر رئیس بنیاد هایت که تامین بزرگترین افتخار معماری را برعهده دارد در شیکاگو، ایلینوی(۷ مارس ۲۰۱۸) پروفسور بالکریشنا دوشی از هند را برنده جایزه معماری ۲۰۱۸ پریتزکر اعلام کرد.

طی ۷۰ ساله گذشته دوشی به عنوان معمار، برنامه ریز شهری و معلم، در شکل دادن گفتمان معماری در هند و در سطح بین المللی نقش مهمی ایفا کرده است. دوشی تحت تأثیر استادان معماری قرن بیستم مثل شارل-ادوار ژانِره-گری که با نام لوکوربوزیه شناخته میشود و لوئی کان، توانست معماری را تفسیر و آن را تبدیل به سازه هایی کند که به فرهنگ شرقی احترام گذاشته و در عین حال کیفیت زندگی در هند را ارتقا بخشد. از دهه ۱۹۵۰رویکرد اخلاقی و شخصی اش به معماری، زندگی طبقات اجتماعی-اقتصادی را ازمیان طیف وسیعی از ژانرها تحت تاثیر قرار داده است.

دوشی بیان می کند “آثار من گسترش زندگی، فلسفه و رویاهای من است که تلاش می کنند خزانه ای از روح معماری ایجاد کنند. من این جایزه پرافتخار را به معلمم لوکوربوزیه بدهکارم. تعالیم او منجر به سوال درباره هویتم شد و من را وادار کرد تا تعبیر جدیدی برای یک زیستگاه جامع پایدار به دست بیاورم.” او ادامه می دهد: “با تمام فروتنی و سپاسگزاری می خواهم از هیئت منصفه پریتزکر به خاطر کشف کارهایم تشکر کنم. این اعتقاد من را تایید می کند که جشن زندگی هنگامی است که سبک زندگی و معماری ادغام می شوند.”

معماری دوشی روابط بین نیازهای بنیادین زندگی انسان را در ارتباط با خود، فرهنگ، درک سنت های اجتماعی در درون بافت و از طریق پاسخ به مدرنیسم بررسی می کند. خاطرات دوران کودکی، از ریتم هوا تا زنگ های معبد، طرح های او را آشکار می کنند. او معماری را گسترش فضا توصیف می کند و توانایی او در عملکردش برای انتخاب مواد، فضاهای همپوشانی و استفاده از عناصر طبیعی و هماهنگ با توجه به اقلیم، چشم انداز و شهرنشینی نشان داده شده است.

آقای پریتزکر بیان می کند: “پروفسور دوشی معتقد است که طراحی، پناهگاه ها را به خانه ها، مسکن ها را به جوامع و شهرها را به آهنربایی از فرصت ها تبدیل می کند. آثار بالکریشنا دوشی هدف جایزه را – در نشان دادن هنر معماری و خدمات ارزشمند به بشریت- برجسته می کند. من افتخار می کنم که جایزه ۴۰مین سالگرد این بنیاد را به معماری تقدیم می کنم که بیش از ۶۰ سال به همه ما خدمت کرده است.”

او معماری است که مسکن ارزان قیمت آرانیا  (ایندور، ۱۹۸۹) را طراحی کرد و در حال حاضر بیش از ۸۰،۰۰۰ نفر را از طریق یک سیستم خانه، حیاط ها و یک مسیر مارپیچی در خود جای می دهد. این پروژه بیش از ۶۵۰۰ اقامتگاه از واحدهای تک خوابه کوچک تا خانه های بزرگ دارد که ساکنان با درآمد متوسط و پایین را اسکان داده است. لایه های همپوشانی و مناطق انتقالی، شرایط زندگی سیال و سازگار مرسوم در جامعه هندی را به تصویر می کشد.

معماری دوشی هم شاعرانه و هم کاربردی است. موسسه مدیریت هند (بنگلور، ۱۹۹۲-۱۹۹۷) با الهام از شبکه گسترده ای از مسیرهای سنتی شهرها و معابد هندی مانند ساختمان ها، دادگاه ها و گالری هایی در هم بافته سازماندهی شده است. فضاهای مختلف در آن به گونه ای فراهم شده که ازاقلیم بسیار گرم محافظت می شود. مقیاس بنایی و راهروهای وسیع آن با محوطه ای از گیاهان سبز به بازدیدکنندگان اجازه می دهد همزمان در داخل و خارج از منزل باشند. همانطور که مردم از میان ساختمان ها و فضاها عبور می کنند، دوشی آنها را دعوت به تجربه محیط اطراف خود کرده و امکان تغییر و تحول را برایشان به ارمغان می آورد.

بخشی از تقدیرنامه هیئت داوران سال ۲۰۱۸ بیان می کند: “بالکریشنا دوشی در طول سالها  همیشه سبکی از معماری را خلق کرده که مهم و تاثیرگذار بوده و هرگز نمایشی یا تقلید از گرایشات نبوده است. او با احساس مسئولیت و تمایل کمک به کشور و مردمش از طریق معماری واقعی و با کیفیت، پروژه هایی را برای ادارات و تاسیسات دولتی، موسسات آموزشی و فرهنگی و همچنین اقامتگاه هایی برای مشتریان خصوصی ایجاد کرده است. ” هیئت داوران ادامه می دهد”، دوشی ازبافتی که ساختمان هایش در آن واقع شده اند بسیار آگاه است. راه حل های او ابعاد اجتماعی، اقتصادی و محیطی را در نظر می گیرند، بنابراین معماری او کاملا پایدار است. “

استودیوی او، سانگات (احمدآباد، ۱۹۸۰)، به “حرکت با هم” تعبیر شده است. قرار دادن فضاهای عمومی مثل باغ و آمفی تئاتر در فضای باز، توجه دوشی برای همکاری و مسئولیت اجتماعی را برجسته می کند. سقف های گنبدی، کاشی های موزاییک چینی، مناطق چمن دار و فضاهای زیر آب، گرمای شدید را کاهش می دهند. جزئیات کاشی های موزاییک نیز در سقف پوسته لاک پشتی  الهام گرفته از امداواد نی گوفا (احمدآباد، ۱۹۹۴) منعکس شده است که یک گالری هنری زیرزمینی غارمانند، سیمانی و مارپیچ از آثار مقبول فدا حسین است.

سایر آثار برجسته اش شامل موسسه آموزشی برنامه ریزی و فناوری محیط زیست (دانشگاه سپت) (احمدآباد، ۱۹۶۶-۲۰۱۲)؛ فضاهای فرهنگی مانند سالن یادبود تاگور (احمدآباد، ۱۹۶۷)، مؤسسه اندیشه (احمدآباد، سال ۱۹۶۲) و سالن پریمیبای (احمدآباد، ۱۹۷۶)؛ مجتمع های مسکونی  ویدیدا نگار و طراحی شهری (جیپور، ۱۹۸۴) و بیمه عمر شرکت مسکن یا “بیما نگار” (احمد آباد، ۱۹۷۳)؛ و اقامتگاه خصوصی خانه کامالا (احمدآباد، ۱۹۶۳) هستند. دوشی می گوید: “همه چیز در اطراف ما و حتی طبیعت به خودی خود – نورها، آسمان، آب و طوفان –  در هماهنگی اند و این هماهنگی همان چیزی است که معماری به دنبال آن است. آثار من داستان زندگی ام است که به طور مداوم در حال تحول، تغییر و جستجو برای از بین بردن نقش معماری و توجه مطلق به زندگی است. “

دوشی ۴۵مین برنده جایزه پریتزکر و اولین برنده از هند است. مراسم اهدای جایزه معماری پریتزکر ۲۰۱۸ که یادآور ۴۰مین سالگرد تقدیر است در موزه آقاخان تورنتو کانادا برگزار شد. برنده جایزه در ۱۶ می ۲۰۱۸ سخنرانی عمومی را با همکاری دانشکده معماری، چشم انداز و طراحی جان دنیل در دانشگاه تورنتو ارائه کرد.

نمونه کارهای بالکریشنا دوشی