LINITECT
فضا و آدم ها همواره در حال خشونت ورزیدن به هم هستند.
معمار این کار را با محدود کردن فضا انجام می دهد، در فضا با گذاشتن دیوار عبور انسان را از او منع و یا با گذاشتن در عبور را به او امر می کند.
این خشونت می تواند به صورت های متفاوتی شکل بگیرد. اگر این خشونت را یک دیوار درنظر بگیریم و از بالا به آن نگاه کنیم (که یک خط دیده می شود) هر طبقه می تواند خطی مختص به خودش را داشته باشد و این خشونت را به نوعی متفاوت نشان دهد. صلبیت و شفافیت این خطوط عمده ی این تفاوت ها را می سازد.
از فضا های بوجود آمده بین خطوط به صفحه هایی می رسیم که ارتباط آدم ها با بنا را می سازد و بر خلاف دیوار ها که او را محدود می کنند،به او اجازه ی ورود و فعالیت داخل ساختمان را می دهند.
تا اینجا به حجم اصلی بنا باتوجه به این خطوط و صفحه ها می رسیم که از فضا هایی کاملاَ صلب و یا کاملا شفاف تشکیل شده است. برای حفظ تعادل بین این دو فضا هایی نیمه شفاف تعبیه میشود.
هدف اصلی این است که معمار با ایجاد فضا هایی صلب او را زندانی و با گذاشتن فضا های شفاف به او آزادی دهد، در صورتی که این آزادی نیز به نوعی در حال محدود کردن وی می باشد، با گرفتن حریم خصوصی از او.
که این همان خشونت معماریست.
این پروژه دارای یک مجتمع مسکونی با ۵ واحد در ۵ طبقه می باشد که هر واحد حداقل دارای ۲ طبقه می باشد. وبا وجود قسمت های تمام شیشه طراحی به صورتی انجام گرفته که واحد ها به هم دید ندارند.
سحر منتظری