بیانیه بنیاد هنگام اعطای جایزه
معمار استرالیایی برنده جایزه ۲۰۰۲ معماری پریتزکر شد
گلن مورکات معمار استرالیایی و برنده جایزه معماری ۲۰۰۲ پریتزکر، متخصصی بود که به تنهایی کار می کرد و عمدتاً خانه های مدرن سازگار با محیط زیست، اقلیم و انرژی طراحی می کرد. مورکات معماری ۶۶ ساله بود که در سیدنی به زندگی و کار مشغول بود اما برای آموزش و سخنرانی به دانشجویان سراسر جهان سفر می کرد.
توماس جی پریتزکر رئیس بنیاد هایت درباره انتخاب هیأت داوران گفت: «گلن مورکات در تضادی آشکار با بسیاری از معماران برجسته عصرش بود. او به تنهایی کار می کرد، کارهایش در مقیاس کوچک بوده و اغلب از موادی مثل آهن ریخته گری که کاملا معمولی و غیر تجملی بود استفاده می کرد. او اظهار می کند که ایده نوگرایی او ریشه در کار لودویگ میس فن در روهه دارد اما سنت نوردیک (کشورهای اروپای شمالی) آلتو، ساختمان پشم زنی استرالیایی و بسیاری از معماران و طراحان دیگر مانند پیر چارو نیز برای او قابل اهمیت بودند. تمام طرح هایش در تطابق با سرزمین و اقلیم بومی استرالیا بود و از ویژگی منحصر به فردی برخوردار بود که موجب انتخاب او از سوی هیئت منصفه شد. در حالی که تمرکز اصلی مورکات بر روی خانه ها بود یکی از ساختمان های عمومی اش در سال ۱۹۹۹ با نام مرکز آموزش آرتور و ایوون بوید مورد ستایش قرار گرفته و منتقدان آن را “شاهکار” نامیدند.”
جان کارتر براون رئیس هیئت داوران جشنواره پریتزکر اظهار داشت: « گلن مورکات جایگاه منحصر به فردی در حرفه معماری دارد. در عصری با آدم های مشهور، شکوه معماران معروف در تیترهای های برتر قرار دارد. برنده جایزه در تضادی کلی در سمت دیگری از جهان در دفترکار تک نفره معماری اش کار می کند، با این حال دارای لیست انتظار مشتریان بوده و قصد دارد هر پروژه ای را به بهترین شکل ممکن ارائه دهد. او معماری خلاق بوده که قادراست احساس خود را نسبت به محیط زیست و منطقه تبدیل به آثار هنری بی پرده، صادقانه و غیرتجملی کند. آفرین!”
مراسم رسمی بالاترین افتخار معماری جهان ۲۹ می ۲۰۰۲ در کاپیتول میکل آنژ در قلب رم برگزار و به گلن مورکات یک کمک هزینه ۱۰۰،۰۰۰ دلاری و یک مدال برنز اهدا شد. او اولین برنده جایزه پریتزکر از استرالیا و ۲۶مین برنده از زمان پایه گذاری جایزه در سال ۱۹۷۹ است. در واقع تعداد معماران انتخاب شده از کشورهای دیگر برای دریافت جایزه از تعداد معماران برنده اهل ایالات متحده بیشتر بوده و نسبت ۱۹ به ۷ دارند.
بیل لیسی معماری که مدیر اجرایی جایزه پریتزکر است تقدیرنامه هیئت منصفه را اینگونه نقل می کند “او معمار مکان است، معماری که با منظره و اقلیم سازگار است. خانه های او متناسب با زمین و آب و هوا هستند. مورکات از مواد مختلفی مثل فلز، چوب، شیشه، سنگ، آجر و بتن با آگاهی از مقدار انرژی مورد نیاز برای تولید اولیه مواد استفاده می کند. “
لیسی توضیح داد: “رویکرد متفکرانه مورکات به طراحی خانه هایی مانند خانه ماریکا آلدرتون در آرنهم لند شرقی؛ خانه ماری شورت در نیو ساوت ولز؛ و خانه مگنی در ساحل جنوبی بینگی در نیو ساوت ولز نمونه هایی اند که زیبایی شناسی و محیط زیست با هم تلفیق شده تا با نفوذ انسان در محیط زیست هماهنگی داشته باشند.”
اِیدا لوئیز هاستابل منتقد معماری و عضو هیئت منصفه افزود: “گلن مورکات به یک افسانه زنده تبدیل شده، او معماری است که با مهارت هایی که از طبیعت گرفته و استفاده از پیشرفته ترین سنت های طراحی مدرن بر روی خانه ها و محیط زیست تمرکز کرده است.”
عضو دیگری از هیئت داوران، کارلوس جیمنز استاد معماری دانشگاه رایس هیوستون گفت: “اثر گلن مورکات با رمز و راز مکان و اصلاح مداوم مهارت معمار پرورش یافته و سخاوت بیکرانی از چشم انداز جذاب و بی انتها را نشان می دهد. اعتقاد، زیبایی و خوش بینی در کار این معمار جهانی خارق العاده به ما یادآوری می کند که معماری در درجه اول کلمه ای ارزشمند برای بشریت است. “
جورجی سیلوتی عضو دیگری از هیئت داوران که رئیس دانشکده طراحی دانشگاه هاروارد است، می گوید: “معماری گلن مورکات ابتدا شما را شگفت زده و بلافاصله به دلیل بیان و سادگی دقیقش (بیانی شفاف که نه ساده و نه رضایت بخش بوده اما الهام بخش، انرژی بخش و خوش بینانه است) شما را مجذوب می کند. معماری او دقیق، برجسته و اشباع از چشم اندازی منحصر به فرد و نوری است که بخش شگفت آور و عظیمی از زمین خانه اش، استرالیا را توصیف می کند. با این حال اثر او در دسته گرایش به احساسات (سنتیمنتالیسم) میهن پرستانه و بومی قرار نمی گیرد. در عوض نگاهی باز و جدی می تواند خطوط ساختمان هایش را به نوین گرایی، معماری مدرن و به ویژه ریشه های اسکاندیناوی ربط دهد که توسط اسپلنت و لورنتز پایه گذاری و با کمک آلوار آلتو پیشرفت کرده است. “
