بیوگرافی معمار کنزو تانگه
کنزو تانگه (۱۹۱۳-۲۰۰۵) از پرافتخارترین معماران ژاپنی و برنده جایزه معماری پریتزکر ۱۹۸۷ است. کنزو معلم، نویسنده، معمار و برنامه ریز شهری بوده و نه تنها بخاطر حرفه اش بلکه برای نفوذش بر معماران جوان مورد احترام است. او در سال ۱۹۱۳ در شهر کوچک ایماباری در جزیره شیکوکو ژاپن متولد شد. گرچه تبدیل شدن به یک معمار فرای رویاهایش بود، در سال ۱۹۳۵ تحت تاثیر آثار لو کوربوزیه دانشجوی معماری دانشگاه توکیو شد. تانگه در سال ۱۹۴۶ استادیار دانشگاه توکیو شده و آزمایشگاه خود را تشکیل داد. دانشجویان او فومیهیکو ماکی،کوجی کامیا، آراتا ایسوزاکی،کیشو کوروکاوا و تانو اوکی بودند.
او مسئول بازسازی هیروشیما پس از جنگ جهانی دوم بود و در سال ۱۹۴۶ با ساخت پارک و مرکز صلح هیروشیما، شهر را تبدیل به نمادی از اشتیاق انسان برای صلح کرد. مرکز صلح از لحاظ معماری نشان دهنده درک عمیقی از فرهنگ سنتی و در عین حال نشانه ای از سبکی مدرن در ژاپن است. تحقیق وعلاقه کنزو تانگه به برنامه ریزی شهری در طول زمان کاری اش تشدید شد به گونه ای که در سال ۱۹۵۹ عنوان پروژه دکترای وی که «ساختار فضایی در یک شهر بزرگ» نام داشت، تفسیری از ساختار شهری بر مبنای حرکات مردمی بود.
“طرح توکیو ۱۹۶۰” تانگه فرصتی برای تفکر پیرامون ماهیت ساختار شهری بود که موجب رشد و تغییر شد. طرح توکیو او به دلیل داشتن مفاهیم جدیدی از گسترش شهر در طول خلیج، استفاده از پل ها، جزایر ساخت بشر، پارکینگ های شناور و سازه های عظیمش توجه گسترده ای را از سراسر جهان به خود جلب کرد. او در سال ۱۹۶۷ پروژه های دیگری از طراحی و برنامه ریزی شهری برای منطقه فیرا بولونیا ایتالیا و برای شهری جدید با اقامت گاه هایی برای ۶۰،۰۰۰ نفردر کاتانیا ایتالیا آغاز کرده بود.
تانگه برای کلیسای سنت ماریا توکیو از چندین نمونه سبک گوتیک قرون وسطی دیدن کرد. او می گوید: “پس از تجربه فضاهای عرفانی غیر قابل توصیف و شکوه بهشت گونه آنها، شروع به تجسم فضاهای جدید کردم و تصمیم گرفتم آنها را با استفاده از تکنولوژی مدرن خلق کنم.” مرکز پخش و مطبوعات یامانشی (۱۹۶۶) در کافو ژاپن از بسیاری از نظریه های جدید تانگه مثل پله های استوانه ای، آسانسور، سیستم های تجهیزات الکتریکی و تهویه مطبوع استفاده می کند. فضاهای افقی که آنها را به هم متصل می کنند مشابه ساختمان هایی در امتداد یک خیابان هستند. برخی ازطرح ها خالی و برخی دیگر به کار گرفته شده اند. جنبه مهم آن، پتانسیل گسترش این مجموعه بود. فضاهای باز بین طبقات، که در حال حاضر به عنوان تراس و تفریح گاه های بالای بام به کار می روند، در صورت لزوم محصور می شوند.
زمانی که تانگه جایزه پریتزکر را به دست آورد طرح های خود را برای مجموعه جدیدی در شهر توکیو اعلام کرد. ساخت این مجتمع شامل سالن گردهمایی، یک میدان شهری، یک پارک و دو ساختمان برجی می باشد.
هتل آکاساکا پرنس (۱۹۸۲) نقطه عطف مهمی در توکیو محسوب می شود و سازه های دیگری مثل مرکز سوجتسو (۱۹۵۷)، ساختمان هانا موری (۱۹۷۹)، موزه تاریخی استان هیوگو (۱۹۸۲)، مرکز فرهنگی استان اهیمه (۱۹۸۵)، مدرسه تواین (۱۹۸۶) در یوکوهاما، و پروژه های جدیدی مانند موزه هنر یوکوهاما و دفتر مرکزی توکیودر دانشگاه سازمان ملل هنوز در مرحله طراحی هستند.
توسعه موزه هنر مینیاپولیس تاکنون تنها پروژه تکمیل شده تانگه در ایالات متحده است که در واقع سال ۱۹۱۱ توسط مک کیم میاد و وایت به سبک نئوکلاسیک طراحی شده بود. در سال ۱۹۷۵، گسترش دو برابری از ساختمان (اندازه اصلی ۱۲۰،۰۰۰ فوت مربع فوت) با استفاده از بخش های متقارن آن انجام شد.
از آثار خارج از ژاپن کنزو تانگه میتوان به ساختمان های اصلی در سنگاپور مثل بانک اتحادیه خارج از کشور، ساختمان جی بی، مرکز مخابرات و دانشگاه صنعتی نانیانگ اشاره کرد. در تمام پروژه های تانگه موضوعی تکراری به چشم میخورد که آن را اینگونه بیان کرده است: “معماری باید چیزی در خود داشته باشد که برای قلب انسان جذاب بوده و همچنین اشکال اولیه، فضاها و ظواهر باید کاملاً منطقی باشند. اثر خلاق در زمان ما تلفیقی از تکنولوژی و بشریت بیان میشد. سنت، نقش سازمان دهنده ای دارد بگونه ای که موجب پیشرفت میشود اما نمیتواند در نتیجه نهایی قابل تشخیص باشد. سنت می تواند در خلق یک اثر نقش داشته باشد اما نمی تواند به تنهایی خالق اثری شود. “
کنزو تانگه علاوه بر حرفه معماری اش، استاد مهمان در موسسه فناوری ماساچوست و همچنین مدرس دانشگاه هاروارد پرینستون، دانشگاه واشنگتن، موسسه فناوری ایلینوی، دانشگاه کالیفرنیا در برکلی و دانشگاه های آلاباما و تورنتو بوده است.
