بیانیه بنیاد هنگام اعطای جایزه
پائولو مندز دا روشا از برزیل برنده جایزه معماری ۲۰۰۶ پیتزکر شد
پائولو مندز دا روشا برنده جایزه معماری ۲۰۰۶ پریتزکر شده است. این معمار ۷۷ ساله بعد از اسکار نیمایر در سال ۱۹۸۸ دومین برنده از برزیل بوده است.
توماس جی پیتزکر رئیس بنیاد هایت درباره انتخاب هیئت منصفه گفت: “مندز دا روشا درک عمیقش از فضا و مقیاس را از طریق طراحی ساختمان های متنوعی مثل اقامتگاه های خصوصی، مجتمع های مسکونی، کلیسا، موزه ها، استادیوم های ورزشی و برنامه های شهری برای فضای عمومی نشان داده است. او در حالی که ساختمان های محدودی خارج از برزیل طراحی کرده، تاثیرات جهانی به عنوان معمار حرفه ای و معلم داشته است.”
مراسم رسمی بزرگترین افتخار معماری جهان ۳۰ می ۲۰۰۶ در استانبول ترکیه برگزار و یک کمک هزینه ۱۰۰،۰۰۰ دلاری و یک مدال برنز به مندز دا روشا اهدا شد.
او کار خود را از دهه ۱۹۵۰ آغاز کرده و عضوی از گروه مدرن سائوپائولو بوده که به آفرینندگان معماری زبره کاری پائولیست (متخصصانی که کارشان اغلب با استفاده از مواد و فرم های ساده تأکید بر یک بعد اخلاقی معماری بوده است) شناخته می شدند. وی برجسته ترین معمار برزیل شناخته شده و کار خود را با قاطعیت وقف ایجاد ساختمان ها و فضاهایی کرده که نسبت به ساکنان آنها و جامعه احساس مسئولیت می کند.
وی طی شش دهه کار معماری حرفه خود را حفظ کرده، سالها در دانشگاه سائوپائولو به تدریس مشغول بوده و از طریق فعالیت خود به عنوان رئیس مؤسسه معماران برزیلی با جامعه حرفه ای مشارکت داشته است. او به طور گسترده در آمریکای جنوبی و اروپا سخنرانی کرده است. دا روشا جوایز زیادی دریافت کرده اما جایزه میس فن در روهه برای معماری آمریکای لاتین در سال ۲۰۰۰ او را به رسمیت بین المللی رساند.
لرد پالامبو رئیس هیئت داوران پریتزکر اظهار داشت: “مندز دا روشا نوای شاد برزیل را در کار خود به تصویر می کشدد. او هرگز از نوآوری و ریسک کردن به عنوان انتخابی ارزشمند نترسیده است.”
از معروفترین آثار مندز دا روشا موزه مجسمه سازی برزیل است که مفهومی غیر سنتی از موزه بوده و بخشی از آن زیر باغی در سائوپائولو واقع شده است. وی جسورانه از یک تیر بتونی غول پیکر در قسمت بیرونی استفاده کرده که از محل احداث این بنا عبور می کند. نمایشگاه مبلمان فورما او در برزیل نمادی از رویکردش به معماری محسوب می شود. طول ساختمان با پنجره ای پوشانده شده و چشم اندازی از منظره شهری را به ارمغان می آورد که موضوع مکرر آثار اوست.
بازسازی پیناکوتکا قدیمی ترین موزه هنرهای زیبا سائوپائولو درک و احترام وی به میراث برزیل را تأیید می کند. ساختار بنیادی این ساختمان قرن نوزدهمی با برخی از الحاقات برجسته جدید بازسازی شد.
مندز دا روشا میدان بزرگ پلازا را در قلب سائوپائولو احیا کرده و یک سایبان عظیم فولادی بر روی میدان اضافه کرد. او در سطح بین المللی، فینالیست رقابت مرکز پمپیدو پاریس در سال ۱۹۷۲ و معمار غرفه برزیل در نمایشگاه ۷۰ اوزاکا ژاپن در سال ۱۹۷۰ بود. او در حال تهیه یک برنامه جامع برای شهر فنی بخشی از دانشگاه ویگو گالیسیا در شمال غربی اسپانیا است. وظیفه او ادغام ساختمانهای جدید (کتابخانه، دانشکده های مهندسی، اقامتگاههای دانشجویی، دفاتر مدیریتی) معماران مختلف اسپانیایی است که در یک منظره کلی طراحی شده و باعث ایجاد ارتباط بین ساختمان ها می شود.
مارتا تورن مدیر اجرایی جایزه پریتزکر به نقل از تقدیرنامه هیئت داوران گفت: “او با الهام از اصول و زبان مدرنیسم و با استفاده جسورانه از مواد ساده و درک عمیقی از فنون شاعری فضا نیروی تازه ای برای پروژه هایش به ارمغان می آورد.”
کارلوس جیمنز یکی دیگر از داوران و استاد معماری دانشگاه رایس هیوستون گفت: “او برای رسیدن به معماری از تعامل عمیق اجتماعی (نوعی معماری که فرای محدودیت های ساختاری می رود تا با دقت و تخیل شاعرانه تاثیرگذار باشد) با اقتصادی استثنایی دست به ساخت و ساز می زند.”
بالکریشنا دوشی داور هندی پریتزکر درباره کار مندز دا روشا گفت: “خلق معماری های سخاوتمندانه در موقعیت هایی با حداقل منابع و محدودیت های فراوان غیرممکن نیست. آنچه فرد نیاز دارد گستردگی دید و تمایل به خلق چیزی است که افراد بتوانند آن را لمس و احساس کرده و در آن مشارکت داشته باشند.”
رولف فلبوم یکی دیگر از داوران هیئت منصفه گفت: “معنای معماری از نظر مندز دا روشا ایجاد ساختمان های منفرد و مجزا نیست بلکه پاسخی به سوال ابدی مسکن انسان است. پاسخ های وی هم کلاسیک و هم جسورانه بوده و یک نیروی جغرافیایی جدید برای جامعه جدید است.”
ویکتوریا نیوهاوس یکی دیگر از اعضای هیئت منصفه می گوید: “هیئت منصفه تحت تأثیر توانایی این متخصص در خلق ساختارهای قدرتمند در محدودیت های فنی فرهنگی قرار گرفت.”
کارن استین یکی دیگر از داوران اظهار داشت: “او با قاطعیت پایبند به رویکردی تجربی بوده که حرفه معماری خود را از نیم قرن پیش بر اساس آن پایه گذاری کرده بود و محدودیت های ساختاری مجسمه سازی را برای جلوه های شگفت آور و اغلب شاعرانه کنار زده است.”
