بیوگرافی معمار فرای اتو
فرای اتو در ۳۱ می ۱۹۲۵ در زیگمار آلمان متولد و در برلین بزرگ شد. “فرای” به زبان آلمانی به معنی “آزاد” است؛ مادرش پس از شرکت در سخنرانی پیرامون آزادی تصمیم به انتخاب این نام گرفت. پدر و پدربزرگ اتو هر دو مجسمه ساز بودند و او در زمان تعطیلات مدرسه به عنوان شاگرد سنگ تراشی مشغول به کار می شد. او برای سرگرمی هواپیماهای گلایدر (بدون موتور) را طراحی و به پرواز درآورد و این فعالیت او را به چگونگی گسترش لایه های نازک روی فریم های سبک علاقه مند کرد که می توانست پاسخی به نیروهای ایرودینامیکی و ساختاری باشد.
اتو بلافاصله بعد از اینکه دیپلم ورود به دانشگاهش را در سال ۱۹۴۳ دریافت کرد برای تحصیل در رشته معماری ثبت نام کرد اما این اجازه به او داده نشد و به نیروی کار فراخوانده شد. اتو در سپتامبر ۱۹۴۳ به خدمت نظامی دعوت شد و آموزش خلبانی دید. آموزش خلبانی در پایان سال ۱۹۴۴ متوقف شده و اتو یک سرباز پیاده نظام شد. او در آوریل ۱۹۴۵ در نزدیکی نورنبرگ دستگیر و زندانی جنگ شد. اتو دو سال در زندان اردوگاه جنگ در نزدیکی شارتر فرانسه بود. او آنجا به عنوان معمار اردوگاه مشغول به کار شد و یاد گرفت سازه های مختلفی را با کمترین مواد ممکن بسازد.
فرای اتو در سال ۱۹۴۸ پس از بازگشت از جنگ به مطالعه معماری در دانشگاه فنی برلین مشغول شد. معماری او همیشه واکنشی به ساختمان های بزرگ و ستون داری بود که برای ابدیت فرضی تحت فرمان رایش سوم آلمان ساخته شده بودند. در مقابل، کار اتو سبک وزن، سازگار با طبیعت، دموکراتیک، کم هزینه و گاهی حتی موقت است.
او در سال ۱۹۵۰ با بورسیه تحصیلی سفر آموزشی خود را از ایالات متحده آغاز و از کارهای فرانک لوید رایت، اریش مندلسون، ارو سارینن، لودویگ میس فن در روهه، ریچارد نویترا، چارلز و ری ایمز دیدن کرد. وی همچنین در طول این مدت به مطالعه جامعه شناسی و توسعه شهری در دانشگاه ویرجینیا مشغول شد. فرای اتو در سال ۱۹۵۲ معمار مستقلی شد و دفتر معماری اش را در برلین تاسیس کرد. او در سال ۱۹۵۴ درجه دکترای مهندسی عمرانش را از دانشگاه فنی برلین دریافت کرد. پایان نامه او با عنوان “سقف معلق، فرم و ساختار” به زبان آلمانی، لهستانی، اسپانیایی و روسی منتشر شده است. او همچنین در سال ۱۹۵۴ با پیتر اشترومیر در شرکت نساجی لودویگ اشترومیر کار خود را آغاز کرد. اتو در سال ۱۹۵۵ با کمک پیتر اشترومیر به طراحی و ساخت سه ساختار موقت کوچک و سبک از پارچه نخی برای نمایشگاه باغ فدرال در کاسل آلمان پرداخت. این ها اولین کارهای سازگار با طبیعت او برای شناخته شدن در سطح ملی بود.
فرای اتو در استفاده از سازه های مدرن، سبک و خیمه مانند برای کارهای مختلف پیشگام بود و تا حدودی بخاطر ارزش های اقتصادی و محیطی جذب آنها شده بود. او در اوایل دهه ۱۹۵۰ مدلهای پیچیده ای را برای آزمون و تکمیل اشکال کششی ساخت. اتو در طول زندگی حرفه ای خود مدل های فیزیکی را برای تعیین شکل مطلوب یک فرم و آزمایش رفتاری آن ساخته است. مهندسین استودیوی او برای تحلیل ساختاری پروژه های فرای اتو رایانه های اولیه را مورد استفاده قرار دادند اما داده های ورودی پایه برای این محاسبات مدل های فرم فیزیکی بود.
اوتو در سال ۱۹۵۸ اولین موسسه خصوصی اش را از میان چندین موسسه ای که قرار بود به ساختارهای سبک وزن اختصاص دهد با نام “مؤسسه توسعه سازه های سبک” تاسیس کرد و استودیوی جدیدی در منطقه تسهلندورف برلین راه اندازی کرد. در پنج سال بعد او بصورت دوره ای در ایالات متحده و به عنوان استاد مدعو در دانشگاه واشنگتن سنت لوئیس؛ دانشگاه ییل؛ دانشگاه کالیفرنیا در برکلی؛ موسسه تکنولوژی ماساچوست؛ و دانشگاه هاروارد تدریس کرد.
ایجاد گروه تحقیقاتی ساختمانی و زیست شناسی در سال ۱۹۶۱ در دانشگاه فنی برلین آغاز کاری مشارکتی بین معماران، مهندسان و زیست شناسان شد. آنها دانش خود را از چادرها، پوسته های شبکه و دیگر ساختارهای سبک برای شناخت بهتر طراحی ساختارها و فرم های بیولوژیکی به کار گرفتند.
فرای اتو در سال ۱۹۶۲ نخستین جلد اثر هنری اش در ساختارهای کششی را منتشر کرد: طراحی، ساخت و محاسبه ساختارهای کابل ها، شبکه ها و لایه ها (جلد دوم در سال ۱۹۶۶ منتشر شد). او در سال ۱۹۶۴ مدیر موسسه تازه تاسیس سازه های سبک در دانشگاه اشتوتگارت شد. دولت آلمان به موسسه ساختارهای سبک ماموریت داده بود تحقیقی در رابطه با برنامه ریزی غرفه آلمان برای نمایشگاه بین المللی و جهانی ۱۹۶۷ (نمایشگاه ۶۷ ) در مونترال کانادا انجام دهد. رهبران آلمان معماری اتو را انتخاب کرده بودند تا تخصص صنعتی و مهندسی ملی و فن آوری های نوین بعد ازجنگ جهانی دوم را نشان دهد. دستاورد غرفه آلمانی در نمایشگاه ۶۷ که در همکاری با رولف گوتبرود و فریتز لئونهارت ایجاد شده بود، فرای اتو را به عنوان معمار و مهندس طراحی به موفقیت بین المللی رساند. این نمونه اولیه ای از یک ساختمان خورشیدی بزرگ و غیر فعال است.
اتو در سال ۱۹۶۸ عضو افتخاری موسسه معماران آمریکا شد و توسط شرکت ساختمانی المپیا در مونیخ ماموریت داشت مدل های اندازه گیری ساختمان را برای سقف استادیوم اصلی پارک المپیک مونیخ توسعه دهد. این پروژه که در ماه می ۱۹۷۲ توسط گونتر بنیش، فرای اتو و فریتز لئونهارت برای مسابقات المپیک همان سال تحقق یافته بود دارای لایه بزرگی برای پوشش سکوهای استادیوم المپیک، میدانی با ساختاری کششی، یک سقف پارچه ای روی استخر شنا المپیک و سایبان های لایه ای هذلولی برای اتصال ساختمان ها و حفاظت از بازدید کنندگان از باران و نور خورشید بودند.
فرای اتو در سال ۱۹۶۹ “استودیو معماری فرای اتو” را در نزدیکی اشتوتگارت تاسیس کرد. او و تیمش در این استودیو شیوه های ساختی را بررسی می کنند که می توانند با حداقل مواد موثر واقع شوند. اشکال ساختمان های اتو اغلب به راه حل های مشابه با ساختارهای موجود در طبیعت رسیدند بنابراین شکل های طبیعی مثل جمجمه پرنده و شبکه تارهای عنکبوت را شبیه سازی کردند.
اتو مقالات و کتاب های بسیاری در زمینه معماری نوشته است. کتاب “ساختمان و محیط زیست” او سال ۱۹۷۲ و نسخه دوم آن سال بعد منتشر شد. او در سال ۱۹۹۴ کتاب “معماران باستان” را پیرامون اختراعات ساختاری اولین سازه ها منتشر کرد. اتو از سال ۱۹۶۴ تا ۱۹۹۱ استاد تمام دانشگاه اشتوتگارت بود و در سال ۱۹۹۱ بازنشسته شد.
تیم تحقیقاتی اتو در طول سالها از فیلسوفان، مورخان، طبیعت گرایان و حامیان محیط زیست تشکیل شده بود. او معمار و مهندس خلاقی در سطح جهانی است که پیشگام سقف های پارچه ای مدرن بر ساختارهای کششی بوده و همچنین با مواد و سیستم های ساختمانی مانند پوسته های شبکه ای، بامبو و توری های چوبی کار می کرد. فرای اتو پیشرفت های چشمگیری در استفاده از هوا به عنوان یک ماده ساختاری، نظریه هوایی و توسعه سقف های قابل تبدیل داشت. او نتایج پژوهشش را در اختیار سایر معماران قرار داده و به همکاری در معماری توجه بسیار داشت.
برای نشان دادن دو نمونه از آثار اتو میتوان به ساخت یک مجموعه ورزشی خیمه مانند برای دانشگاه پادشاه عبدالعزیز در جده عربستان سعودی با همکاری رولف گوتبرود و تد هپلد از سال ۱۹۷۵ تا ۱۹۸۰ و همچنین طراحی غرفه ژاپن در نمایشگاه ۲۰۰۰ هانوفر به کمک شیگرو بان معمار (برنده جایزه معماری ۲۰۱۴ پریتزکر) اشاره کرد.
فرای اتو در سال ۱۹۷۱ با اولین نمایشگاه تک نگاره اش در موزه هنرهای مدرن نیویورک شناخته شد. (طراحی مجدد این نمایشگاه بعدها در سال ۱۹۷۵ و ۱۹۷۷ به آمریکای شمالی، اروپا، آسیا و استرالیا انتقال یافت). نمایشگاه “سازه های طبیعی” که کار او را مورد توجه خاص قرار داده بود در سال ۱۹۸۲ توسط موسسه روابط بین الملل اشتوتگارت سازماندهی شده و در موسسات گوته ۸۰ کشورجهان به نمایش گذاشته شد.
او در سال ۱۹۸۴ عضو بنیاد پروژه ۲۳۰ تحقیقات ویژه با عنوان “ساختارهای طبیعی – سازه های سبک در معماری و طبیعت” در بنیاد پژوهشی آلمان شد که شامل چهار دانشگاه اصلی آلمان بود. در این پروژه به عنوان بزرگترین پروژه تحقیقاتی میان رشته ای آلمان که در سال ۱۹۹۵ تکمیل شد، معماران، مهندسان، زیست شناسان، دانشمندان رفتاری، دیرینه شناسان، اسطوره شناسان، فیزیکدانان، نظریه پردازان هرج و مرج، پزشکان، مورخان و فیلسوفان بسیاری مشغول به فعالیت بودند.
فرای اتو در میان افتخارات فراوانش موفق به دریافت جایزه توماس جفرسون و مدال معماری دانشگاه ویرجینیا در سال ۱۹۷۴ ؛ مدال پژوهش و تکنیک آکادمی معماری پاریس در سال ۱۹۸۲ و جایزه بزرگ و مدال طلای انجمن معماران آلمانی در سال ۱۹۸۲ شد. او جایزه معماری ۱۹۸۰ آقاخان را ( با همکاری رولف گوتبرود) برای مرکز کنفرانس در مکه، عربستان سعودی و جایزه معماری ۱۹۹۸ آقاخان (با همکاری عمرانیه و هپلد) برای مجمع دیپلماتیک در ریاض، عربستان سعودی دریافت کرد. فرای اتو در سال ۱۹۸۲ عضو افتخاری موسسه سلطنتی معماران بریتانیایی لندن و در سال ۱۹۸۶ عضو افتخاری موسسه مهندسان سازه لندن شد. او در سال ۱۹۹۶ جایزه بزرگ انجمن معماران و مهندسان آلمانی برلین را دریافت کرد و در سال ۲۰۰۵ مدال طلای موسسه سلطنتی معماران بریتانیایی به او اهدا شد. انجمن هنری ژاپن در سال ۲۰۰۶ جایزه معماری پرمیوم ایمپریاله (جایزه جهانی فرهنگ در یادبود اعلی‌حضرت ولیعهد تاکاماتسو) را به او تقدیم کرد.
