ایسوزاکی

بیوگرافی معمار آراتا ایسوزاکی

آراتا ایسوزاکی برنده جایزه سال ۲۰۱۹ پریتزکر در سال ۱۹۳۱ قبل از شروع جنگ جهانی دوم در اوئیتا، جزیره کیوشو ژاپن متولد شد. زمانی که هیروشیما و ناگازاکی بمباران شد او ۱۴ ساله بود، او با این تئوری موافق است که ساختمان ها گذرا بوده و باید احساس افرادی را که در حال عبور اطراف آنها هستند دلپذیر کنند. “وقتی که به اندازه کافی برای درک جهان بزرگ شده بودم، زادگاهم سوزانده شد. در سرتاسر ساحل هیروشیما بمب اتمی می افتاد و من درست نزدیک منطقه انفجار بزرگ شدم، خرابه هایی که هیچ معماری و ساختمانی و حتی یک شهر در آن وجود نداشت و تنها در محاصره سربازخانه ها و پناهگاه ها بودم. بنابراین اولین تجربه من در معماری فضایی عاری از معماری بود و من شروع به تفکر در این باره کردم که مردم چگونه می توانند خانه ها و شهرهایشان را بازسازی کنند.”

ایسوزاکی  در سال ۱۹۵۴ از بخش معماری دانشکده مهندسی دانشگاه توکیو فارغ التحصیل شد و حرفه خود را زیر نظر راهنمایی های کنزو تانگه برنده جایزه ۱۹۸۷ پریتزکر، آغاز کرد. او در سال ۱۹۶۳ پس از اشغال متحدان زمانی که ژاپن حاکمیت خود را به دست آورد، حرفه خود را با عنوان آراتا ایسوزاکی و همکارانش تاسیس و درمیان بلاتکلیفی سیاسی، اقتصادی و فرهنگی جامعه در پی بازسازی تخریب جنگ جهانی دوم بود. “من برای پیدا کردن مناسب ترین راه برای حل این مشکلات نمی توانستم بر یک سبک واحد متمرکز شوم. تغییر و تنوع در کارم مداوم شد و به طور متناقض، همین تغییرات به سبک من تبدیل شد.” کار او به طور محلی و با ساختمان های بسیاری در زادگاهش شروع شد و به سرعت به فوکوئوکا، گونما، اوساکا و توکیو گسترش یافت. آثار برجسته ابتدایی اش کتابخانه پیش دانشگاهی اوئیتا (۱۹۶۲-۱۹۶۶ اوئیتا، ژاپن)، نمایشگاه ۷۰ جشنواره پلازا (۱۹۶۶-۱۹۷۰ اوساکا، ژاپن)، موزه هنر مدرن گونما (۱۹۷۱-۱۹۷۴  گونما، ژاپن) و موزه هنر شهری کیتاکیوشو، فوکوئوکا (۱۹۷۲-۱۹۷۴ فوکوئوکا، ژاپن) هستند.

ایسوزاکی چشم اندازی جهانی را جلوتر از زمان خود نشان داد و گفتگو بین شرق و غرب را تسهیل کرد. او در دهه ۱۹۸۰ با اولین طرح خارج از کشورش که موزه هنر معاصر لس آنجلس (۱۹۸۱-۱۹۸۶ کالیفرنیا، ایالات متحده آمریکا) بود به عنوان رهبر بین المللی معماری معروف شد. از دیگر آثار برجسته بین المللی او از میان ۱۰۰ پروژه اش می توان پالائو سنت جوردی (۱۹۸۳-۱۹۹۰ بارسلونا، اسپانیا) طراحی شده برای بازی های المپیک تابستانی ۱۹۹۲؛ ساختمان تیم دیزنی (۱۹۸۷-۱۹۹۰ فلوریدا، ایالات متحده آمریکا)؛ مرکز فرهنگی شنژن (۱۹۹۸-۲۰۰۷ شنژن، چین)؛ پالا آلپیتور (۲۰۰۲-۲۰۰۵ تورین، ایتالیا) استادیوم هاکی روی یخ برای بازی های المپیک زمستانی ۲۰۰۶؛ آکادمی مرکزی هنرهای زیبا، موزه هنر (۲۰۰۳-۲۰۰۸ پکن، چین)؛ برج آلیانز(۲۰۰۳-۲۰۱۴ میلان، ایتالیا)؛ مرکز کنوانسیون ملی قطر، (۲۰۰۴-۲۰۱۱ دوحه، قطر)؛ تالار سمفونیک شانگهای (۲۰۰۸-۲۰۱۴ شانگهای، چین)؛ و موزه استانی هونان (۲۰۱۱-۲۰۱۷ چانگشا، چین) را نام برد.

ایسوزاکی در دهه ۱۹۶۰ شهری در آسمان (۱۹۶۲ توکیو، ژاپن) رویاپردازی کرده بود که طرحی آینده نگرانه برای شینجوکو با لایه های بلند ساختمان، اقامتگاه ها و حمل و نقل در بالای سطح شهرقدیمی بود و پاسخی به نرخ سریع شهرنشینی محسوب میشد. ایسوزاکی با پیشرفت های اخیرش در چین و خاورمیانه برنامه های غیر واقعی خود را برای طراحی شهرها در توسعه اقتصادی ادامه داد. او  از طریق نوشته های انتقادی و به عنوان عضو هیئت داوران برای رقابت های معماری نقش مهمی در تحقق مفاهیم برای معماران جوان سراسر جهان ایفا کرده است. در کنار ساختمان های نمادینش کارهای دیگر او طی شش دهه: فلسفه، هنر تجسمی، طراحی، موسیقی، فیلم و نمایش اند.

او برنده جایزه سالانه موسسه معماری ژاپن برای کتابخانه پیش دانشگاهی اوئیتا (۱۹۶۷ ژاپن) و موزه هنر مدرن گونما (۱۹۷۵ ژاپن)، اداره هنر و صنایع دستی (۱۹۹۷افسر،فرانسه)، مدال طلای موسسه سلطنتی معماران بریتانیایی (۱۹۸۶ بریتانیا)، برنده شیر طلایی به عنوان کمیسیونر غرفه ژاپن در نمایشگاه معماری ونیز (۱۹۹۶ایتالیا)، سفارش خدمات شهروندان ساختمان گران کروز (۱۹۹۷ اسپانیا)، سفارش افتخار جمهوری ایتالیا (۲۰۰۷ ایتالیا)، جایزه دستاوردهای ممتاز مادام العمر نمایشگاه فلورانس لورنزو (۲۰۱۷) بوده است. او عضو افتخاری آکادمی سلطنتی هنر (۱۹۹۴)، آکادمی هنر و ادبیات آمریکا (۱۹۹۸) و عضو آکادمی هنر ژاپن (۲۰۱۷) بود. او در سال ۱۹۷۹ عضو هیئت داوران اولین جایزه پریتزکر شد و  برای پنج سال آن را ادامه داد.

نمایشگاه های آثار ایسوزاکی شامل: معماری سالهای ۱۹۶۰ تا ۱۹۹۰ در موزه هنر معاصر لس آنجلس (کالیفرنیا، ایالات متحده آمریکا) و گالری ایستگاه توکیو (توکیو، ژاپن)؛ آراتا ایسوزاکی: آثار معماری در موزه بروکلین (نیویورک، ایالات متحده آمریکا)، گالری هنر مدرن، شهرداری بولونیا (بولونیا، ایتالیا)، موسسه معماری هلند (روتردام، هلند)، موسسه ملی معماری بریتانیا (لندن ، انگلستان)، موزه میرو (بارسلونا، اسپانیا) و مونی لازارستون (تسالونیکی، یونان)؛ آراتا ایسوزاکی: دخمه پرپیچ و خم الکتریکی در قلعه ریوولی، موزه هنر معاصر (تورینو، ایتالیا) و موزه هنرهای معاصر سرآلوس (پورتو، پرتغال)؛ و آثار ساخته نشده آراتا ایسوزاکی در آکادمی مرکزی هنرهای زیبا (پکن، چین)، مرکز نمایشگاه شهری شهر شانگهای (شانگهای چین) و موزه هنر گوانگدونگ (گوانگژو، چین) هستند.

ایسوزاکی استاد مدعو دانشگاه های ایالات متحده از جمله: دانشگاه کلمبیا، نیویورک (نیویورک، ایالات متحده آمریکا)؛ دانشگاه هاروارد (کمبریج، ماساچوست، ایالات متحده آمریکا) و دانشگاه ییل (نیوهیون، کنتیکت، ایالات متحده آمریکا) بوده است. او در اوکیناوا مستقر است و  دفاتر کارش در ژاپن، چین، ایتالیا و اسپانیا هستند.

بیانیه بنیاد هنگام اعطای جایزه

آراتا ایسوزاکی جایزه معماری ۲۰۱۹ پریتزکر را دریافت می کند

او فراتر از چارچوب معماری می رود تا سوالاتی که فراتر از دوره ها و مرزها است مطرح کند.

آراتا ایسوزاکی معمار برجسته ژاپنی و برنامه ریز و نظریه پرداز شهری، برنده جایزه معماری ۲۰۱۹ پریتزکر درایلینوی شیکاگو شد که بزرگترین افتخار بین المللی معماری شناخته شده است.

رویکرد تفکر در آینده ایسوزاکی، تعهد عمیقش به “هنر فضا” و روش شناسی فراملیتی او از دهه ۱۹۶۰ ثابت شده و او را به عنوان فردی رویابین در میان هم دوره های بین المللی اش قابل ستایش کرده است. او معمار پرکاری است که بخاطر تسهیل گفتگو میان شرق و غرب، تفسیر دوباره تأثیرات جهانی بر معماری و حمایت از توسعه نسل های جوانتر در این حوزه اعتبار یافته است. دقت و مهارت او از طریق تسلطش بر طیف بین قاره ای، تکنیک های ساخت و ساز، تفسیر محل احداث و توجه به جزئیات آشکار شده است.

بخشی از تقدیرنامه هیئت داوران در سال ۲۰۱۹ بیان می کند: ” او بخاطر داشتن دانش عمیقی از تاریخ معماری و تئوری و پذیرفتن ایده های جدید و مدرن، هرگز وضعیت فعلی را تکرار نکرده است اما جستجو برای معماری معنی دار در ساختمانهایش منعکس شده و تا به امروز پیوسته در حال تکامل و همیشه تازه است. “

موفقیت های ابتدایی ایسوزاکی در معماری، پس از اشغال متحدان در ژاپن به دنبال بازسازی کشور پس از ویرانی های جنگ جهانی دوم شناخته شده است. زمانی که او برای جایزه فرا خوانده شد، بیان کرد: “من می خواستم جهان را با چشمان خودم ببینم به همین خاطر قبل از سی سالگی حداقل ده بار به سراسر جهان سفر کردم. من می خواستم زندگی مردم در نقاط مختلف را درک کنم و به طور گسترده از ژاپن، دنیای اسلام، روستاهایی در کوه های عمیق چین، جنوب شرقی آسیا و شهرهای بزرگ ایالات متحده دیدن کردم. من در تلاش برای پیدا کردن هر گونه فرصت برای انجام این کار بودم و پیوسته از خود می پرسیدم: “معماری چیست؟”.

او نه تنها تلاش کرد تا  زادگاهش را  با ساختمان هایی از قبیل سالن پزشکی اوئیتا (۱۹۵۹-۶۰) و ساختمان فرعی مجزا (۱۹۷۰-۱۹۷۲ اوئیتا، ژاپن) و کتابخانه پیش دانشگاهی اوئیتا (۱۹۶۱-۱۹۶۶ اوئیتا، ژاپن، به نام اوئیتا هنر پلازا در سال ۱۹۹۶) بازسازی کند بلکه تبادل متقابل بین جوامع شرقی و غربی را دوباره تعریف کرد و به ویژه در دهه ۱۹۸۰ به چشم انداز ژاپنی اجازه داد تا در طراحی اروپایی و آمریکایی مداخله کنند.

تام پریتزکر رئیس بنیاد هایت اظهار داشت: “ایسوزاکی یکی از اولین معماران ژاپنی بود که در طول زمانی که تمدن های غربی به طور سنتی بر شرق تأثیر گذاشتند سازه هایی خارج از ژاپن ساخته و معماری خود را که به طور خاص تحت تأثیر شهروندان جهانی بود بین المللی کرد. او معتقد بود در دنیای جهانی، معماری نیاز به این ارتباط دارد.”

ساختمان های او به لحاظ هندسی ساده به نظر می آیند اما تئوری و هدف در آنها القا شده اند. موزه هنر معاصر لس آنجلس (۱۹۸۱-۱۹۸۶ لس آنجلس، ایالات متحده) اولین کمیته بین المللی معماری بود. ساختمان ماسه سنگی قرمز هند اگر چه به لحاظ مباحثه ای و جغرافیایی چالش برانگیز است اما با آگاهی ایسوزاکی از مقیاس جمع آوری حجم، با استفاده از نسبت طلایی و نظریه یین یانگ، ماهیت مکمل روابط غرب و شرق را بیرون می کشد.

رویکرد خلاقانه ایسوزاکی سیال است و در پاسخ به نیازها و تأثیرات محیطی با مفهومی از زمان و فرم به نام “ما” سازگار می شود. ارتباط بین کلیت جهانی و هویت محلی به واسطه راه حل های جامع میان فرهنگی و بین رشته ای او  آشکار می شود که حساسیت عمیقی به نیازهای محیطی و اجتماعی دارد. پارک سرامیک مینو ( ۱۹۹۶-۲۰۰۲ گیفو،ژاپن)، یک موزه سرامیکی است که در یک دره آبشاری قرار دارد و بافت گیاهی اطرافش را حفظ می کند و در حالی که از طریق تراسهایی در فضای باز، چشم اندازها و عرشه های دیدبانی به گسترش توپوگرافی کمک می کند، با سنگ آجر و سرامیک منطقه ای مشخص شده است. پالائو سنت جردی (۱۹۸۳-۱۹۹۰ بارسلونا، اسپانیا) که برای بازی های المپیک تابستانی ۱۹۹۲ طراحی شده است، تا حدودی زیر زمین قرار گرفته است تا پروفایل ۱۷۰۰۰ نفره را به حداقل برساند و به جای آن دامنه اطراف مونجوییک را برجسته کند. سقف گنبدی با توجه به تکنیک های طاقی کاتالان ساخته شده است، در حالی که اشکال شیب دار از معابد بودایی الهام گرفته و مواد محلی از جمله آجر، کاشی، روی و تراورتن به عنوان نما استفاده شده اند.

استیون برایر رئیس هیئت منصفه می گوید: “ایسوزاکی پیشگام در درک این موضوع است که نیاز معماری هم جهانی و هم محلی است و این دو نیرو، بخشی از یک چالش واحد هستند. او برای سالهای زیادی تلاش کرده تا اطمینان حاصل کند که مناطقی از جهان که سنت های طولانی در معماری دارند به این سنت ها محدود نشده و به گسترش آنها کمک می کنند و همزمان از سایر نقاط جهان سبک های جدیدی یاد می گیرند.”

هیئت منصفه روحیه بخشندگی برنده را هم در نظر گرفته و به پیشرفت معماران برای تبدیل شدن به شخصیت های برجسته در این رشته در دوران حرفه ایشان کمک می کنند.

کار ایسوزاکی تا کنون فراتر از شش دهه رفته و بیش از صد سازه در سراسر آسیا، اروپا، آمریکای شمالی، خاورمیانه و استرالیا اجرا کرده است. آثار برجسته دیگرش شامل موزه هنر شهر کیتاکیوشا (۱۹۷۲-۱۹۷۴ فوکوئوکا، ژاپن)، ساختمان مرکز تسوکوبا (۱۹۷۳-۱۹۸۳استان ایباراکی، ژاپن)، برج هنری میتو (۱۹۸۶-۱۹۹۰ استان ایباراکی، ژاپن)، سالن سنتورال نارا (۱۹۹۲- ۱۹۹۸ نارا، ژاپن)، پالا آلپیتور (۲۰۰۲-۲۰۰۶ تورینو، ایتالیا)، مرکز هیمالیا (۲۰۰۳-۲۰۱۳ شانگهای، چین)، برج آلیانز ( ۲۰۰۳- ۲۰۱۴ میلان، ایتالیا)، مرکز کنوانسیون ملی قطر (۲۰۰۴-۲۰۱۱ دوحه، قطر ) و سالن سمفونیک شانگهای (۲۰۰۸-۲۰۱۴ شانگهای، چین) هستند.

ایسوزاکی ۴۶مین برنده جایزه پریتزکر و هشتمین فرد برنده از ژاپن است. مراسم جایزه پریتزکر ۲۰۱۹  به همراه سخنرانی عمومی در پاریس فرانسه برگزار شد.