طراحی فضای جمعی دوستدار کودک – محمد آزاد

طراحی فضای جمعی با رویکرد دوستدار کودک

شهرها و محیط شهری، علاوه بر بزرگسالان، مخاطبان خردسال وتیز بینی دارد که بسیار بیشتر، از آنها تاثیر می پذیرند.

۱-توسعه زندگی پیاده : از آنجا که حرکت و جنب و جوش لازمه رشد و سلامت هر کودک است، تفکیک مسیر حرکت سواره و پیاده و امکان پیاده روی و دوچرخه سواری دردر طرح اولین اقدام در توسعه زندگی پیاده برای کودک است.

۲-فضای جمعی شهری : در گذشته با وجود حیاط ها و باغچه ها بسیاری از نیازهای بازی کودکان در خانه مرتفع می شد، اما امروزه کمتر می توانند پاسخگوی نیاز آنها باشند. کوچه و خیابان باید فراتر از یک گذر و معبر و یک فضای مکث و فعالیت جمعی باشد.

۳-طبیعت گرایی : بهترین رابطه کودک با طبیعت، تجربه و لمس آن است. ایجاد مناظر مثمر شهری، امکان این فعالیت، جستجو ودر نتیجه رشد و خلاقیت کودکان را فراهم می کند.

روند طرح : ابتدا کودک و رویکرد دوستدار آن در نظر گرفته شد و این سوال که چه فرمی با چه ویژگی هایی می تواند نظر کودک و تا حدودی والدین خود را جلب کند؟  به همین خاطر یک فرم نا متعارف که کودک را وادار به خیال پردازی می کند و هرچه فرم غیر عادی تر باشد، بیننده بیشتر در دنیای خاطراتش به دنبال چیزی می گردد که با فرم عادی قابل قیاس باشد همراه با یک رنگ خاص به عنوان ابزاری برای برقراری ارتباط  با کودک پیش بینی شد که در عین حال یک مسیر را تشکیل می دهد و این فرم گاهی نقش کف و گاهی سقف، دیواره، وسایل بازی و حجم را شامل می شود.

انتخاب سایت : با توجه به جمعیت بالا محله مورد نظر و کمبود فضای سبز و نبود محل بازی کودکان و همینطور مرکز فرهنگی و اجتماع و دسترسی خوب به نقاط مختلف محله.